Wat is er aan de hand met Amerika? Mijns inziens is dit een land op drift, dat de regie over zichzelf kwijt is geraakt en dat tekenen vertoont van een enorme segregatie. Daar wordt op een onbeschaamde wijze op ingespeeld door ene Donald Trump, de nog nooit op een verstandig woord is ontdekt, maar ondertussen miljoenen Amerikanen voor zijn karretje weet te spannen. Een van de mijn inziens gevaarlijke kanten van zijn beleid is het isolationisme waar hij een groot voorstander van is. Hij wil dat Amerika geen deel meer uitmaakt van de Navo en dat geen Amerikaanse troepen meer als politieagenten gaan optreden in de wereld. Onder zijn leiding wordt Amerika een in zichzelf gekeerd land, dat zich niet mee bemoeit met de rest van de wereld.
Dat is natuurlijk onrealistisch, want de toestand in de wereld met al zijn dreigingen veroorzaakt door dreiging van terrorisme, het opportunistisch optreden van Poetin, het expansionisme van China, laat niet toe dat Amerika aan de zijlijn blijft staan of nog erger deze toestanden ontkent.
Het is te hopen dat Hillary Clinton, hoewel ik ook geen favoriet ben van deze vrouw, toch de nieuwe president wordt en erin slaagt de woede bij een groot aantal Amerikanen weet te kanaliseren en niet de stommiteit begaat deze te ontkennen of te bagatelliseren. Doet zij dat toch, dan komt het zeer zeker tot een uitbarsting. Maar misschien is er een ander alternatief voor deze twee namelijk de democraat Bernie Sanders, die op een eigen, rustige wijze campagne voert en vooral bij de jongeren veel aanhang heeft en steeds meer krijgt.
Dit heerlijke romantisch werk is gecomponeerd door de Zweedse componist Olof Wilhelm Peterson-Berger. Hij werd op 27 februari 1867 in Ullänger ( Ängermanland) geboren. In de jaren 1886-1889 studeerde hij aan het conservatorium in Stockholm en daarna nog een jaar in Dresden. Als zijn bekendste werk gelden een drietal bundels getiteld Frösömblomster met romantische pianomuziek, die hij uitgesmeerd over 18 jaren schreef. Hij schreef een uitgebreid oeuvre bestaand uit vijf symfonieën, twee opera's Ran en Arnljot, de Romance voor viool uit 1915 en 8 liederen voor gemengd koor.
Op het concert dat het Kamerkoor Vianen 5 juni geeft in de Grote Kerk te Vianen zingen we nr. 1 en nr. 4. Vooral nr. 1 is een prachtig lied volbloed romantisch en bijzonder goed geschreven voor koor. Nummer 4 heeft veel meer het karakter van "volksmuziek".
Dit zelfportret vervaardigde Claudi Lorenzale y Sugranes; een catalaanse schilder 8 december 1814 in Barcelona geboren. Al op 12 jarige leeftijd ging hij studeren in Murcia en na 1830 in Barcelona aan de Escola de la Llotja. Daar kreeg hij les van Pelegri Clavé. In 1837 vertrok hij met Paul Mila ( een volgeling van Friedrich Overbeck ) naar Rome, waar hij verder studeerde aan de Academia di San Luca. In 1844 was hij weer terug in Barcelona en schilderde daar werken, waarbij hij zich liet inspireren door de Middeleeuwen. Hij werd een geliefd leraar van o.a. Mariua Fortuny, Antona Caba en Tomas Padro. 31 maart 1889 overleed hij in Barcelona.
Voor deze tweede paasdag kies ik een gedicht van Marina Tsvetajeva, die leefde van 1892 tot 1941. Vanzelfsprekend zou ik haast zeggen is het uit het Russisch vertaald door de helaas in 1999 gestorven vertalen Marko Fondse. Ze maakte in de stad Jeloeboega een einde aan haar leven, Zoals een linker - en een rechterhand, IKs ook jouw ziel aan die van mij verwant. Zo warm en innkig bij elkaar als slechts Twee vleugels kunnen wezen links en rechts. Maar storm steekt op - en tussen 't vleugelpaar Legt zich een kloof en scheidt ze van elkaar! Marina Tsetajeva.
In deze serie schilderkunst wijd ik aandacht aan de Schotse schilder David Roberts. Niet zo lang geleden heb ik de prachtige tentoonstelling in het Drents Museum bezocht, die gewijd was aan de Glasgow Boys, ook wel de Schotse impressionisten genoemd. Daar hing deze David Robert vanzelfsprekend niet bij, omdat hij veel vroeger leefde. Ik kwam zijn naam tegen in een artikel over de Spaanse schilder Jenaro Pérez de Villaamil. en van hem zag kik een werk op de prachtige tentoonstelling "Spaanse Meesters" in de Hermitage in Amsterdam.
Een gezicht op Edinburgh. Roberts werd op 24 oktober 1796 in Stockbridge geboren. Al vroeg bleek zijn enorme tekentalent en als huisschilder werkend schreef hij zich in bij de academie in Edinburgh, waar hij vooral gebouwen ging schilderen. Zijn beroemde vriend William Turner raadde hem aan om te gaan reizen om zijn techniek te verbeteren. Door de reizen die hij maakte in Spanje, Frankrijk en Noord-Afrika raakte hij gefascineerd door het Oude Egypte. In augustus 1838 verliet hij Londen en kwam op 24 september aan in Alexandrië. Hij stond onder persoonljke bescherming van de Britse consul en kreeg zo de kans de Nijl af te varen. Hij had een geweldig observatievermogen en maakte zeer precieze schetsen van Oud-Egyptische monumenten. Hij maakte er liefst 270 tekeningen, drie cahiers met schetsen en drie panorama's van Cairo.
Thebe door de ogen van Roberts. Teruggekeerd in Londen hield hij een tentoonstelling van de orientaalse doeken en daarmee een enorm succes. In 1864 overleed hij in Londen.
David Roberts lithografie en hieronder in oriëntaalse kledij geschilderd door Robert Scott Launder in 1840.
Op deze Paaszaterdag dit jaar vallend op 26 maart neem kik een gedicht over van Laurens.Jz Coster, die dat gisteren publiceerde. Het is het gedicht Petrus van Professor Donkersloot, beter bekend onder zijn dichterspseudoniem Athonie Donker. PETRUS Hij naderde schoorvoetend aan het vuur, Waar de soldaten met een schor misbaar Zijn Heer beschimpten en vernam 't onguur Geding en wankelde enb voorzag gevaar. "De heiland gad ook deze knecht in huur". Krijsschte een vrouw, doch hij bedreigde haar En vloekte doodsbleek en verkocht zich duur. "Ik zag hem nooit, nooit zag ik hem voorwaar". Maar aan zijn slapen duizelde het bloedt; Want bij het roode schijnsel van het vuur Zag hij den Meester, en zijn stommen groet In zijn gebukte schaduw aan den muur. En toen hij vluchtte, het duister tegemoet Kraaide de haan reeds in het bleeke uur. Anthonie Donker ( 1902 - 1965 ).
Hemeltje lief! Weet je wie er overleden is? De Verlosser! Opeens is het een en al Johan Cruyff wat de klok slaat. Het lijkt wel of er een ramp is gebeurd en wat dat betreft is Nederland toch een vreemd land. De man - een zeer eigenwijze, rancuneuze man, met wie nauwelijks was samen te werken, wordt de hemel ingeprezen, alsof we geen andere keuze kunnen maken. Zelfs de heren politici als Roemer, Pechtold etc. die hoog van de toren blazen inzake een door de Turken uitgewezen jihadist en de oortjes van Van de Steur willen wassen, zeggen geen tijd te hebben gehad om de brief van het kabinet over deze kwestie goed te lezen. Maar wat doen de heren; ofwel ze zitten bij The Passion ( ik heb er niet naar gekeken als toppunt van wansmaak) of ze moeten bij DWDD acte de presence geven om ook aan het geklets over Cruyff mee te doen.
Overigens DWDD moet eens wat kritischer worden wat betreft de uit te nodigen gasten. Hun knuffelkunstenaar Daan Roosegaarde blijkt een meester te zijn in het pronken met andersmans veren en hij krijgt van Matthijs van Nieuwkerk volledig medewerking om zijn "plagiaat" als eigen kunst te promoten. Het blijkt dat hij zijn nieuwste projekt gewoon gepikt heeft van Geert van Elk, zonder overigens die bron te noemen. Ik hoop dat eens en voor altijd aangetoond wordt, dat deze man een zelfingenomen kwast is, die wat mij betreft geen podium meer hoeft te krijgen.
Edward Elgar is een Engels componist, die naast zijn beroemde concerten voor viool en cello ( luister naar de beroemde opname van Jacqueline du Pré), twee symfonieën en Oratoria ook prachtige liederen schreef voor gemend koor. Een daarvan, waarvan hierboven een opname beluisterd kan worden, is How calmly the evening. De tekst is van de dichter Thomas Toke Lynch, die leefde van 1818 tot 1871.
Voor deze vrijdag 25 maart heb ik een gedicht gekozen dat de website Laurens Jz.Coster als daggedicht voor 25 februari weergaf. Het is van de dichter A.E.Housman, die leefde van 1859 tot 1936 in een vertaling van Marko Fondse, een geweldige vertaler of liever herdichter van gedichten en helaas in 1999 overleed. Ik kreeg van de sterren heus 't ergste niet mee - een zee van plezieren, van zorgen maar gtwee. Maar o, hoe dat tweetal van rust mij berooft - dat hart in mijn borst en dat brein in mijn hoofd. Van één gulle gave, ach, kreeg ik niets mee - geboedsrust, dat erfgoed van 't menselijk vee, dat rust, als voldaan is aan honger en dorst, met hooi in het hoofd en een kei in de borst.
Woensdag was ik met de Probusclub "De Vrije Heeren"in het Kröller Müller Museum in Otterloo om er de tentoonstelling gewijd aan het beeldhouwwerk van Barbara Hepworth te bewonderen. Daar wil ik in een volgend artikel over schrijven. In mijn eentje, al schrijvende wat ik zie kwam ik in een zaal terecht waar werken hangen van Jean Metzingen en ook neen werk van de voor mij onbekende Massimo Campigli. Hoewel geboren in Berlijn, verbleef hij het grootste deel van zijn jeugd in Florence. Het gezin verhuisde in 1909 naar Milaan. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij krijgsgevangene in Hongarije. Na afloop van deze oorlog vertrok hij naar Parijs, waar hij begon te schilderen en raakte er bevriend met landgenoten als Giorgio de Chrico, Alberto Savinio, Gino Severini en Filippo De Pisis.
