Adriaan Venema

Onlangs kwam in een gesprek dat ik voerde met een goede vriend de naam Adriaan Venema ter sprake; hij was diens laatste boek Verleden Tijd aan het lezen en vond het op zich een fascinerend boek. Toevallig maakte hij vandaag 19 jaar geleden een einde aan zijn leven. Voor mij een aanleidng om dit levensbericht aan hem te wijden.

Adriaan werd op 27 mei 1941 in Heiloo geboren en heeft dus de 2de wereldoorlog niet bewust meegemaakt. Voordat hij zijn belangrijkste en geruchtmakendste werk schreef, publiceerde hij al een aantal andere zaken w.o. romans o.a. over koning Lodewijk II van Beieren; kunstboeken en over de kunsthandel zelf.

Maar hij bleek al gauw geobsedeerd te worden door de 2de wereldoorlog en ontkeende middels zijn vierdelige Schrijvers, uitgevers & en hun collaboratie die hij tussen 1988 en 1992 schreef een ware heksenjacht op mensen die in zijn ogen tijdens deze 5 jaren fout waren geweest.

Het ging hem daarbij bv. om het lidmaatschap van de Kultuurkamer. daarvan moesten alle kunstzinnige uitingen onderdeel zijn en iedereen die zich op ddit gebied wilde manifesteren moest lid worden van deze Kulktuurkamer.
Een aantal deden dat inderdaad en konden dus tijdens de wereldoorlog doorwerken, anderen deden dat niet en hadden het daardoor moeilijk. Na de oorlog oordeelde de Ereraad over de  mensen die zich hadden laten registereren.
Venema vond dat iedereen die zich had laten registreren veel te licht gestraft waren en begon een ware kruistocht tegen deze mensen en op een niets ontziende wijze nagelde hij deze mensen aan de schandpaal. Zijn bronnenonderzoek daarbij was zeer selectief en hij kende geen tinten tussen wit of zwart. Schrijvers als Henri Knap, Jan Campert en Simon Vestdijk om er maar een paar te noemen werden door hem in diskrediet gebracht. Het is bekend dat sommigen zelfs door zijn " bekendmakingen " tot zelfdoding werden gedreven.
Dat hij door zijn boeken veel vijanden maakte was logisch en nadat hij had weten te voorkomen dat de memoires van de weduwe Rost van Tonningen werden uitgegeven, werd hij 21 november 1990 op een parkeerplaats voor het kantoor van RTL4 door een man met een ploertendoder aangevallen en gewond.

Hij raakte daardoor in een zware crisis die hem voorgoed de lust tot schrijven ontnam. Hij vond dat hij door justitie en collega's in de kou was gezet.

Venema heeft altijd gezegd dat hij het tijdstip van zijn dood zelf wilde bepalen; hij wilde niet door de dood overvallen worden, maar wilde volledig de controle over zijn leven hebben. Zelf zei hij dat hij nadat hij het tijdstip van zijn dood had bepaald heel gelukkig was. Weg was de verveling die me altijd heel snel overviel en vooral ik heb controle over mijn  leven , over mijn omgeving en maak ook de rouw mee die altijd na de begrafenis komt.