Sinds enige tijd ben ik lid van een groepje mensen, bestaande uit 4 dames en 4 heren die om de zes weken bij elkaar komen om een geschiedenisboek dat we thuis hebben gelezen met elkaar te bespreken. Van deze groep zijn drie heren oud leerkrachten die door de opleiding van de kweekschool een enorme algemene ontwikkeling hebben. Van de dames weet ik niet precies wat de opleiding is, maar vast staat dat het een gezellige groep, die vaak het achterste van hun tong laat ziee en daardoor ontstaan leuke discussies, ook bezijden de inhoud van het te bespreken boek.
Afgelopen woensdagmorgen ( 8 januari) hebben we het boek "De man die nee zei " van H.L. Wesseling, dat over de figuur van De Gaulle gaat. De man was erop gericht de grandeur van Frankrijk weer te herstellen en ondanks alles is hij daar zeker in geslaagd en met zijn nee was hij soms vooruitziend.
Hij wist de kwestie Algerije toch goed af te handelen, hoewel dat in zijn tijd door de Fransen, vooral die al eeuwen in Algerije woonden, niet begrepen. Zij vonden het gewoon verraad.
Opvallend was de slechte verhouding die hij bv. had met de achtereenvolgende Amerikaanse presidenten, typerend was dat de bij ons verguisde Nixon, door hem zeer gewaardeerd werd.
De andere boeken die we inmiddels gelezen waren qua inhoud zeer verschillend; de Moederkerk van Jos Palm, een boek dat feitelijk voor mensen die een katholieke achtergrond begrepen kan worden en de biografie over Wilhelmina Triesman, een eenvoudig Rotterdams meisje, dat door haar huwelijk met een Russische man statenloos wordt en gedwongens is met hem mee te gaan naar Leningrad. Ze leidt daar een zeer enerverend leven, dat door de schrijver heel beeldend wordt beschreven.
Hoewel ik aanvankelijk enige scepsis had over de meerwaarde van deze leeskring, heb ik tot nog toe geen spijt van mijn toetreden ertoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten