La grande Bellezza

Gistermiddag ben ik met mijn vrouw en een vriendin naar Het Louis Hartloopercomplex gegaan om daar de veel geprezen Italiaanse film La grande Bellezza te gaan zien.

Als je de recensies in kranten en andere media leest moet deze film een meesterwerk zijn, te vergelijken met films van Fellini;  hij verwijst b.v. duidelijk naar diens La dolce Vita. Toch heb ik heel andere gedachten over deze film en ik was niet de enige. Want een aantal toeschouwers verliet voortijdig de zaal.
Hoofdperssoon is een 65 jarige journalist, Jep Gambardella, die teert op zijn roem, die hij heeft verworven met een lang geleden roman. Elke avond bezoekt hij een feest en hij gaat pas naar bed als de rest van Rome wakker wordt. 

De film mist mijns inziens een verhaal en toont het mondaine Rome van Berlusconi, waar de leegheid van het bestaan wordt getoond in feestmuziek en met op seks beluste mensen. Contrasterend is wel de wijze waarop de regisseur de schoonheid van Rome laat zien. Al de mensen, zowel kunstenaars als toeschouwers verliezen zich in zinloos gepraat en zinloos handelen.

Een vriend van Gambardella, een toneelschrijver, ziet in dat zijn probeersels op toneelgebied niets voorstellen en dat het beste is wat hij kan doen, dit zinloze bestaan in Rome achter zich laten en terugkeren naar het dorp waar hij geboren is.

Het enige wat mij boeide in deze film was de stad Rome, door de cameraman op een bijzondere wijze getoond en daarnaast de muziek, die een belangrijke rol speelt in deze film. Tot slot wil ik de hoofdrolspeler noemen Toni Servillo noemen die de rol van de journalist fantastisch gestalte geeft.