Vakantie Freiburg 2

Na ons bezoek aan de Limburgse Dom hadden we nog tijd om even door het stadje te lopen, zo te zien en te horen een pittoresk plaatsje met wit gekalkte vakwerkhuizen gelegen aan nauwe straatjes en pleintjes. Het was er overigens een drukte van belang.
Teruggekomen op de parkeerplaats hadden we moeite met het parkeerkaartje, maar na veel proberen ging de boog dan toch omhoog en kwamen we op tijd bij Slot Oranienstein voor de rondleiding van half vier. We liepen mee met een groep Duitsers uit de omgeving, die aangaven hier nog nooit geweest te zijn.

We werden welkom geheten door een dame van middelbare leeftijd die erg breedsprakerig was en er van alles bijhaalde, dus ook niet relevante zaken. Helaas mochten we binnen niet fotograferen.
Het Slot is gelegen op een kalkrots bij Dietz aan de Lahn en maakt onderdeel uit van een 4tal kastelen die genoemd zijn naar Willem van Oranje. Albertine Agnes van Nassau, die regentes was voor haar minderjarige zoon Hendrik Casimir II. gaf de aanzet tot de bouw van dit kasteel en deze vond plaats gedurende de jaren 1672 tot 1684.

Tegelijk met het slot werd een kapel gebouwd, waarvan de muur-en plafondschilderingen werden gemaakt door Jan van Dyck.

Zoals het gebouw er tegenwoordig uitziet is te danken aan Hednriette Amalia van Anhalt-Dessau. Zij liet het tot een barokslot verbouwen door de Franse architect Daniël Marot. Toen de verbouwing klaar was telde het slot liefst 318 kamers.
Het was Willem V, die van 1801 tot 1806 als banneling op het slot woonde, die de tuinen rondom dit slot liet aanleggen.
Zijn zoon Willem VI, de latere koning Willem I der Nederlanden, weigerde toe te treden tot de  Rijnbond+ Napoleon Bonaparte was daar zo verbolgen over dat hij Oranienstein in beslag nam en alles wat aan de Nassaus herinnerde per opbod verkocht. Op het beroemde Congres van Wenen werd besloten dat de Pruisische regering eigenaar werd van het slot. Tegen het plan van de Pruisen om in het slot een psychiatrische inrichting onder te brengen, stuitte op fel verzet van de het Nederlandse koningshuis. Ten einde raad besloot men er een school voor cadetten te vestigen.

De Fransen die na beeindiging van de Eerste Wereldoorlog Rijnland in hun bezit kregen, gebruikten het gebouw voor militaire doeleinden. Maar in 1929 wisten de Nederlandse regering en Nederlands Koningshuis te bewerkstelligen dat het weer teruggeven werd aan de Duitsers.
Toen de Nazi´s aan het bewind kwamen, gebruikten die het als Vormingsinstituut.
Na de Tweede Wereldoorlog, kwam het eerst weer in handen van de Fransen, maar tenslotte kwam het weer in handen van het Duitse Ministerie van defensie.

Momenteel is er weer een Oranje/Nassau museum in gevestigd.

Door de vele verbouwingen die Henriètte Amalia liet uitvoeren, werden haar dochters na haar dood opgezadeld met een enorme schuld. In 1738 moesten ze via een openbare veiling de meeste waardevolle stukken verkopen om de schuldeisers tevreden te stellen. Slechts familieportretten die haar neef Willem IV had aangekocht bleven gespaard.