daggedicht maandag 31 augustus 2015

Heel toepasselijk in het kader van de vakantie in Friesland een gedicht van Bertus Aafjes, destijds bejubeld, momenteel bijna verguisd en vergeten.

De zeewind wiekt voorbij op luchte vinnen
en wekt de stad, in sluimering verzand;
achter de pluimen aan de oeverrand
glinsteren vaag de vormen der meerminnen.

Een zeilboot jaagt hen schuw de rietschuur binnen
dan valt stilte, diep en onaangerand,
over het grijsgolvende waterland
en de stad slaapt weer in achter haar tinnen.

Maar in de diepe koelte van haar dromen
is een gulden verleden opgekomen;
rijzige, blonde vrouwen gaan voorbij
als witte zwanen roeiende, en later
omhelzen zij hun minnaars aan het water,
waar nu een boot uitrust van averij.

Uit:  Elf sonnetten op Friesland 
in      Het gevecht met de Muze, 1974.

daar ben ik weer-vakantie 1

Na een geweldige vakantie ( twee weken in Friesland en een week in de Achterhoek) begin ik weer met mijn artikelen op mijn weblog Spechtiania.

We kampeerden op een SVR camping niet ver van Workum. Ik wil op dit weblog alleen de culturele zaken van deze vakantie vermelden. Workum is een historisch stadje dat in 1399 stadsrechten heeft gekregen. Aan de "Merk " staan een aantal interessante gebouwen w.o. de Waag, waarin de VVV en het Museum Warkums Erfskip zijn gevestigd.

Achter deze Waag staat de Grote of Sint Gertrudiskerk met een losstaande toren. Dit kerkgebouw dateert uit 1480; in dat jaar kreeg de eenbeukige voorganger een koor en wat later een transept. Ze kreeg de naam van de Heilige Gertrudis, dochter van Pepijn de Oudere.

Dit beeld van de Heilige Gertrudis staat niet in de Gertrudiskerk, maar in de Werenfriduskerk te Workum.

Rond 1515 begon men de eenbeukige kerk te vervangen door een driekeubike hallenkerk. De bouw liep vetraging op door de strijd tussen de "Schieringers " en de "Vetkopers. In 1523 werd de bouw hervat, maar in 1560 werd besloten het westelijk gedeelte van het schip niet af te bouwen. De vrijstaande kerktoren na 1523 gebouwd werd niket voltooid. In deze toren hangen twee luidklokken.

Het renaissance-koorhek is in 1569 gemaakt door Claes Thiebbes;  Gerbrandus van der Haven vervaardigde in 1718 de barokke preekstoel. In 1617 werd het orgel, gebouwd door Jan Harmensz. Camp geplaatst en het werd in 1981 gerestaureerd door Flentrop. In deze kerk staat ook een kabinetsorgel in 1718 gebouwd door Pieter Künckel. Opvallend in dit kerkgebouw zijn de beschilderde draagbaren.

Naast deze Grote Kerk is er in Workum ook een R.K. Kerk gebouwd door de bekende architect Alfred Tepe en gewijd aan de Heilige Werenfridus. Het is een neogotisch gebouw dat dateert uit 1877. De toren is 65 meter hoog; het orgel werd in 1884 gebouwd door de Amsterdamse orgelbouwer Adema. Gedurende de jaren 1989-2003 werd deze kerk gerestaureerd.

vakantie in Workum

Voor het eerst in ons leven zijn we op vakantie in Friesland. Feitelijk is dit de enige provincie in ons land waar we nog niet gekampeerd hebben. De laatste jaren kamperen we meestal op een SVR camping, maar dan wel een waarvan de boerderij niet meer in bedrijf is. We hebben in de brochure van de SVR gekeken en vonden een camping in de omgeving van Workum. Daar mijn vrouw samen met een vriendin midden augustus een gedeelte van de Elfstedentocht wil gaan fietsen, is deze camping een mooi startpunt. Zaterdagmorgen zijn we rond half vertrokken en na bijna twee uur rijden kwamen we op de camping. Het terreintje is erg mooi; er staan slechts drie caravans dus heerlijk rustig. Maar het sanitair is heel basic. Het hele gebeuren rondom de camping is erg armoedig, maar dat heeft ook z'n bekoring.
We zijn 's middags nog naar Workum gefietst; echt een toeristisch plaatsje. Het lijkt wel of heel Nederland tegenwoordig een plezierjacht heeft. Het valt me wel op, dat de meeste mensen er fatsoenlijk gekleed bij lopen.

Workum is een prachtig stadje met een bijzonder fraaie kerk genoemd naar de Heilige Gertrudis. Vanzelfsprekend heb ik het interieur bezichtigd. Rondom het kerkgebouw liggen de graven.

necrologie

Volgende week dinsdag wordt de Grande Dame van het Nederlandse Toneel Ellen Vogel gecremeerd. Met haar heengaan verliest Nederland een van de grootste actrices die ooit op de planken hebben gestaan.

Ze kwam uit een gezin voordrachtskunstenaars. Toen ze twintig jaar oud was ging ze naar de Toneelschool, maar kon deze niet afmaken, omdat haar vader na zijn plotselinge dood, zijn vrouw in grote armoede achterliet. Zelf kreeg Ellen tijdens de Hongerwinter tuberculose. 
In 1945 debuteerde ze en speelde tot 1971 bij de Nederlandse Comedie uiteenlopende rollen in alle genres van blijspel tot tragedie.
Jeroen Krabbé die haar veel heeft zien spelen zegt dat ze zó mooi was dat hij zijn ogen niet van haar kon afhouden. Zelf zegt ze dat ze zich in de jaren vijftig en zestig ongans heeft gespeeld in wel vijf stukken per jaar.
Ellen trouwde in haar leven drie maal; achtereenvolgens met de acteur Hans Tobi ( uit dit huwelijk werd haar enig kind geboren), de regisseur Fons Rademakers en als laatste met Jimmy Münninghof, die in juni 2012 overleed. Graag had ze samen met hem willen sterven door het plegen van euthanasie, maar schrok daar toch voor terug.

Haar natuurlijke grandeur met haar rijzige gestalte en fraaie, zorgvuldige dictie hebben ervoor gezorgd dat haar geen rollen werden aangeboden in experimentele stukken. Ze was dan ook erg blij dat ze de rol van Claire in het stuk In wankel evenwicht  van Edward Albee.
Haar laatste toneelrol speelde ze in het stuk Verzameld Werk van Donald Margulies. Ze liet zien dat ze op hoge leeftijd nog heel klein kon spelen.

Op 1 november 1969 barstte de Aktie Tomaat los in de Amsterdamse Stadsschouwburg; een felle aanval op het gevestigde toneel. Ellen Vogel vond het een respectloze actie en probeerde zich en haar medespelers te verdedigen, maar ze werd weggehoond. Nog meer pijn deed haar de uitspraak van Ischa Meijer over haar; hij noemde haar de actreutel.
Later heeft ze wel begrip getoond voor de actie op zich nl. dat er meer inspraak moest komen voor de acteurs en minder macht voor de regisseurs. 

Naast haar toneelrollen speelde ze ook in t.v.series w.o. De boeken der kleine zielen naar het boek van Louis Couperus en filmrollen in b.v. Makkers staakt Uw wild geraas, Monsieur Hawarden en De Tweeling.

een onbekende Nederlandse fotograaf

Dit portret is vervaardigd door Maurits Verveer die op 7 mei 1817 in Den Haag werd geboren. Zijn vader Leonardus Moses Verveer was er winkelier en getrouwd met Caroline Elkan. Hij had twee broers Salomon en Elchanon, beide waren schilders.
Eerst hield Maurits zich ook met deze kunstvorm bezig, maar dat leverde weinig op en daarom stapte hij over op fotografie. In zijn Etablissment van photograpische portretten fotografeerde hij bekende personen en in 1861 bundelde hij zestig portretten van professoren en kunstenaars. Ook leden van het koninklijk huis verschenen voor zijn lens. Toen Wilhelmina twee maanden oud was, mocht hij haar fotograferen.

Op 75 jarige leeftijd stopte hij met fotograferen en ging weer schilderen. 23 maart 1903 overleed hij op 85 jarige leeftijd in Den Haag.

bijzondere kerken 9

De tweede kerk die we in Wittenberg wilden bezoeken was de Slotkerk. Vanuit de verte zagen we al dat het gebouw helemaal ingepakt was en dichterbij gekomen bleek dat we de kerk niet binnen konden gaan om deze te bezichtigen. 

Volgens de secretaris Georg Rörer heeft Luther op de vooravond van Allerheiligen op de deuren onder deze afbeelding zijn stellingen tegen de aflaathandel van Johan Tetzel vastgespijkerd. De kerk werd tussen 1490 en 1506 gebouwd in opdracht van Frederik de Wijze.

 Helaas werd dit kerkgebouw in 1760 volledig verwoest en daarbij gingen veel kunstschatten verloren. Spoedig daarna werd het kerkgebouw in barokke stijl herbouwd. Tussen de jaren 1883 en 1892 werd de kerk volgens de principes van het Historisme gerestaureerd onder toezicht van Friedrich Adler. De toren kreeg toen haar huidige spits en haar neogotisch uiterlijk. Er zijn een aantal mensen in de kerk begraven w.o. Maarten Luther, Philipp Melanchton, Frederik de Wijze en Johan de Standvastige. Daarnaast kunnen we er schilderijen zien van vader en zoon Cranach.

Daggedicht 6 augustus

Het gedicht dat ik vandaag op Spechtiania vermeld is van de hand van de Vlaamse dichter M.B.Ledegouwer. Hij leefde van 1895 tot 1915. Zijn echte naam was Evarist Verdurme. Hij werd gezien als een vroegrijpe leerling en dat zorgde voor de nodige problemen op het Gents Gymnasium. Hij was redacteur van het studentenblad De Goedendag en volgens Michel van Vlaanderen, mederedacteur van dit blad schreef Ledegouwer bijna alles wat erin verscheen. Verdurme gebruikt veel pseudoniemen w.o. Betsy Rosefly. Op een gegeven moment werd hij door de directeur van school verwijderd omdat Ledegouwer zogenaamd onzedelijke verzen had geschreven en gepubliceerd in de Bundel Heoos, die is een boek van jeugd (verschenen in 1912.) Er stond o.a. de uitdrukking Bloote Borsten in.
Ledegouwer was een flamingant en hij stond voor een totale vernieuwing van de Vlaamse Beweging.



Ik ben verheerlijkt opgerezen
uit ziedende olie en nijdig plek:
nu zal ik eeuwig heilig wezen,
en zonder vlek;

nu mag ik witte kleed'ren dragen
en tartend trappen op spijt en spot;
de zwarte dwergjes zullen vragen:
is hij God?

zelfportret

Dit zelfportret is vervaardigd door Jerry Uelsman, een leeftijdsgenoot van Jay Maisel. Vanaf 1960 gaf hij les aan de Universiteit van Florida. Zijn wijze van fotograferen doet denken aan de Belgische Surrealist Magritte. Foto's als "Magritte's Touchtone" en "Rock Tree" verwijzen naar het Surrealisme.

Bijzondere kerken

Donderdag 30 april verbleven we in de Lutherstadt Wittenberg. We zijn naar de Marktplatz gelopen. Voor het overigens prachtige Raadhuis staan de standbeelden van de twee strijders voor de Reformatie nl. Maarten Luther en zijn vriend Philip Melanchton. Op de plaats waar

nu de Stadtkirche staat, stond eerst een houten kerk. Met de bouw van de huidige kerk werd in 1412 begonnen en in 1439 was het gebouw klaar. In 1522 brak onder leiding van Andreas Bodenstein de Beeldenstorm los, die alle beelden en andere kunstschatten vernietigde. Maarten Luther keerde terug vanuit de Wartburg en hield er zijn beroemde Invokavit preken.

In 1811 ontwierp archtitect Carlo Ignazio Pozzi schetsen om het toenmalige kerkgebouw in neogotische stijl te restaureren. In 1928 en tussen 1980 tot 1983 vonden er telkens ingrijpende saneringen plaats.

Daggedicht woensdag 5 augustus

Van de schrijver van het daggedicht van deze woensdag is bitter weinig bekend. Ik heb zelfs geen geboorte-en sterfdatum gevonden. Deze Aldert Jongedorper was godsdienstleraar aan het Christelijke Lyceum in Alphen aan de Rijn. Naast zijn docentschap had hij ook literair dichterlijke ambities en schreef vnl. gelegenheidsgedichten bij bijzondere gebeurtenissen op de school.
Als dichter is hij meer bekend onder de naam Arie J.Dekker. Samen met Gerrit Achterberg schreef hij de bundel " Zangen van twee Twintigers ".


VERTWIJFELING

Aan de uiterstenrand van een onrustig leven
O God, mijn lijf in 't zinloos voorwaarts streven
kromt zich verdwaasd als ik geheven
uit pijn van lust, Uw stem verneem.

Mij schaadt de droom van Uw erbarmen,
ik draag een teeken in mijn armen,
een kruis, een mensch en warmen
gloed van vleesch.

Zóó sta ik in den vreemden nacht....
God hoort ge niet? de Satan lacht,
hij spot met spijt - een voos gedacht -
ik huiver en mijn stem wordt heesch.

ALDERT JONGEDORPER

onbekende componisten

12 april 1839 werd de componist van bovenstaande Symphonie Romantique in Parijs geboren als Victorin de Joncières en kreeg zijn eerste muzieklessen van een paar tantes. Op 16 jarige leeftijd verliet hij het Bonaparte Lyceum en besloot om schilderlessen te nemen bij de schilder Picot.

 Hij hield gelukkig zijn interesse voor de muziek en kreeg het advies de muziekstudie weer op te pakken. Hij schreef zich in aan het Conservatorium, waar hij les kreeg van Sim on Leborne in het "contrapunt". Nadat hij op een concert muziek van Richard Wagner had gehoord, kreeg hij grote onenigheid met zijn docenten aan het conservatorium omdat hij ze ouderwets vond. Hij verliet het conservatorium en wijdde zich aan het componeren.
Hij schreef o.a. toneelmuziek bij het stuk Hamlet, maar zijn twee opera's hadden weinig succes. De violist Jules Darbe speelde in 1870 de premiere van zijn vioolconcert en in 1873 klonk zijn Symphonie Romantique. Met zijn in 1876 gecomponeerde opera Dimitri had Victorin wel enig succes. Hij overleed 26 october 1903 in Parijs. 

daggedicht 4 augustus 2015

Vandaag wijd ik in mijn blog aandacht aan de dichter Edward Bernard Koster. Hij wilde dolgraag bij de beweging van Tachtig horen, maar zijn gedichten werden zowel door Kloos als Van Deysel de grond ingeboord en vooral Van Deysel heeft hij dat nooit kunnen vergeven. In zijn werken liet hij dit voortdurend blijken. 
Edward werd 14 september 1861 in Londen geboren; hij studeerde klassieke talen in Leiden en promoveerde er in 1891. Vanaf 1897 werd hij leraar in Den Haag. In 1888 debuteerde hij met een bundel Gedichten. Zijn tweede bundel werd zeer negatief besproken in De Nieuwe Gids. Achteraf denk ik dat we Van Deysel gelijk moeten geven en is het niet verwonderlijk dat zijn overwegend uit natuurlyriek bestaande gedichten in de vergetelheid zijn  geraakt.
Koster hield zich ook bezig met Shakespeare en schreef  over deze grootheid een paar studies, daarnaast vertaalde hij ook toneelstukken van hem. Hij stierf 3 juli 1937 in Den Haag.

ZOMER

herinner je je nog dien zomerdag
Toen alles in de zonnejuub'ling beefde,
En weet je nog hoe plots'ling in ons leefde
Wat diep gedoken in ons wezen lag?

De warmte van Augustus dreunde als brons,
Ons beider bloed zong eend're harmonieën,
En bij ons beider harten psalmmelodieën,
Drong heel der wereld liefdewet in lons.

Ik voel den zachten druk nog van je hand.
'k Zie van je ogen nog 't lief-ernstig staren.
Ik ruik den fijnen geur nog van je haren,
En heel je zoetheid had mij overmand.

Bewaar de erinn'ring aan dien één'gen tijd.
Zoo hoop'loos kort, maar toch zoo'n eeuwigheid!

zelfportret

Rudolf Koppitz maker van dit zelfportret werd op 3 januari 1884 in Schreiberseifen in Tsjechisch-Silezië geboren. Kreeg zijn opleiding in het fotoatelier van Robert Rotter in Bruntal. In 1912 vertrok hij naar Wenen om daar aan de grafische hogeschool te studeren. De Wiener Secessionschilders w.o. Gustav Klimt beinvloedden hem. Hij fotografeerd in het begin van zijn carriére voornamelijk landschappen en stadsgezichten, die hij in een groot deel van Europa maakte.

Rond de Twintiger jaren kregen de Jugendstil en het Constructivisme invloed op Koppitz en wijdde hij zich aan lichaams-en bewegingsstudies. Daarbij zijn opvallend het samenspel tussen schaduw en licht en vorm-  en lijnenspel. Door zijn vele naaktfoto's was Koppitz een omstreden kunstenaar.

Later keerde hij weer terug naar de landschapsfotografie en fotografeerde hij vooral in de "Blut und Boden" sfeer portretten van het boerenleven. 8 juli 1936 overleed hij in Perchtoldsdorf.

koormuziek 7

Orlando Gibbons zag op 25 december 1583 het levenslicht in Oxford. Hij begon zijn muzikale carriére in Cambridge en werd daarna benoemd tot organist aan de Chapel Royale. Nog weer later werd hij een van de muzikanten van de Virginals aan het hof van James I.

In 1623 kreeg hij de functie van organist van de Westminster Abbey. Gibbons schreef veel madrigalen en kerkmuziek. Een bekend madrigaal van zijn hand is The Silver Swan. Zijn Anthems behoren tot het standaardrepertoire van de Anglicaanse Kerk b.v. O, Clap your Hands Together.

Deskundigen zeggen dat zijn Fantasia's  voor strijkers volmaakt zijn in hun soort. Hij stierf 5 juni 1625 aan een acute hersenbloeding.

bijzondere kerken 8

Aan de overkant van de Schlossplatz ligt de Berliner Dom, die op last van Keizer Wilhelm II a;s huiskapel en grafkelder voor het geslacht Hohenzollern werd gebouwd in de jaren 1894 tot 1905.

Het huidige neobarokke gebouw is ontworpen door Julius Raschdorff. Het gebouw heeft een lengte van 117 meter en een breedte van 73 meter. De beroemde architect Karl Friedricht Schinkel maakte tussen 1817 en en 1822 schetsen die veel gelijkgenissen bleef behouden met de Sint Pieter door de hoogrenaissance barokke architectuur. Raschdorff smeedde alle ontwerpen samen en paste de laatste stilistische ontwikkelingen toe.

Blikvanger in het interieur van deze kerk is het Sauerorgel, een bijzonder groot instrument met liefst 7000 pijpen, 113 registers waaronder 32 pedaalregisters. 

Opvallend in dit protestantse kerkgebouw zijn de vele mozaieken die Raschdorff heeft toegepast.

Onder deze kerk bevindt zich een crypte waar zich ca. 92 sarcofagen bevinden w.o. koning Frederik I en diens echtgenote Sophie Charlotte.
In de koepel zien we een afbeelding van de Bergrede van Christus met de acht Zaligsprekingen.

Zomergasten 2

Gisteravond was de tweede aflevering van Zomergasten jaargang 2015 en gast was deze keer de romanschrijver Peter Buwalda. Gastheer was ook deze avond Wilfried de Jong. Helaas wordt ook dit soort uitzendingen beoordeeld op grond van kijkcijfers; alsof deze cijfers iets zeggen over de kwaliteit van de uitzending. Dat er zo weinig mensen kijken naar dit programma zegt natuurlijk meer over het Nederlandse volk dan over het programma.

Buwalda is de auteur van slechts eén roman Bonita Avenue, tot nog toe. In de loop van de uitzending vertelde hij dat hij momenteel schrijft aan zijn tweede roman, die zich afspeelt in de oliewinningswereld, zich afspelend op het schiereiland Sachalin.

Buwalda begon deze avond met een fragment van een optreden in 1956 van een 21 jarige Elvis Presly. Volgens hem zorgde dit optreden voor de generatiekloof. De ouders van de jeugd uit die tijd vonden het walgelijk, net zoals Frank Sinatra. Voor hen was het apenmuziek, maar het zorgde voor een totale omkering in de jeugdcultuur; het zich afzetten tegen het gezag etc. Tegelijk bracht Buwalda naar voren dat deze Elvis absoluut niet opgewassen was tegen zijn status van popidool en dat de man triest, als een vehikel van zichzelf stierf. Wat dat betreft is hij een voorbeeld voor alle artiesten.
Grote bewondering bleek Buwalda te hebben voor de Amerikaanse schrijver Robert Caro die zijn hele leven al bezig is met het levensverhaal van Lyndon. B.Johnson. Inmiddels is de goede man al 80 jaar en hij moet nog het deel over de Vietnamese oorlog beschrijven. Deze manier

van schrijven sprak Buwalda erg aan. Een opvallend fragment waarnaar ik tenenkrommend keek was Barack Obama tijdens de herdenkingsdienst in Charleston, waarbij de Amerikaanse president na een korte toespraak het beroemde lied Amazing Grace aanhief. Dat moest als spontaan beschouwd worden, maar was dat natuurlijk niet. Het was helemaal voorgekookt en had dus niets te maken met charisma, maar uitgekiende propaganda. Buwalda had er gelukkig ook zijn twijfels bij, maar vond het erg jammer als dat inderdaad het geval was.

Enige tijd geleden hoorde ik op de radio bij het programma Kunststof een interview van Max Pam met de in Schotland op een geisoleerd eiland levende schrijver Michael Faber; oorspronkelijk een Nederlander, die niet helemaal meer spoort.  Het interview werd opgenomen door Theo van Gogh, die veel met de vrouw van Faber sprak, omdat de schrijver vanwege een hevige migraine het bed moest houden. Als Faber zijn vrouw Eve na zoveel jaren weer ziet, reageert hij direct door te zeggen wat een mooie vrouw was ze toch. Buwalda laat een fragment zien van de verfilming door Jonathan Glazer van het boek Under the Skin.

Ik vond het ook bijzonder dat Buwalda durfde toegeven dat hij pas vijf jaar geleden in aanraking kwam met klassieke muziek en sprak zijn bewondering uit voor de componist Beethoven die ondanks zijn doofheid toch stug bleef doorgaan met componeren ondanks dat hij deze werken nooit kon horen. Deze doofheid zorgde er ook voor dat hij een onaangepast mens werd, die zich niet verzorgde en iedereen wantrouwde. Hij liet een opname zien van een studio opname van het vioolconcert uitgevoerd door Janine Jansen op de haar kenmerkende gedreven wijze. Gelukkig durfde hij ook te zeggen dat hij niet van Bach hield.

Hoewel de kritieken vanzelfsprekend wisselend van aard zijn en ik ook af en toe moeite had met zijn uitspraken vond ik het weer een prima uitzending en zie al weer uit naar de volgende Zomergasten.

Daggedicht 3 augustus 2015

1 augustus 1923 werd in Amsterdam Leo Herman Frijda, het oudste kind uit het huwelijk van Herman Frijda en Dora Frank, geboren. Hij volgde een gymnasiale opleiding en vatte het plan op om medicijnen te gaan studeren. Maar als joodse jongen was hem dat verboden en daarom ging hij de studie medisch analist volgen aan het CLZ labroratorium. Inmiddels had hij al met een oud schoolgenoot Theo Hondius onderzocht of ze met een zeilboot de Noordzee konden oversteken naar Engeland.

In het illegale Jongerentijdschrift "Lichting" schreef hij gedichten en essays. In januari gaf hij de gedichtenbundel "Op leven en dood" uit en gebruikte het pseudoniem Edgar Fossan. Vanaf 1942 raakte hij steeds meer betrokken bij het Amsterdams verzet en had een aandeel in de geslaagde aanslag op Seyffardt, de commandant van het Vrijwilligerslegioen Nederland op 5 februari 1943). Ook pleegde hij aanslagen op de agent-provocateur Blom en rijwielhersteller B.Hoff. Op 20 augustus 1943 sloeg het noodlot toe, samen met zijn verloofde Mien Harmsen werd Leo opgepakt en na een zogenaamd proces voor het Polizeistandgericht in Amsterdam werden 19 leden van de verzetsgroep C 5 - 6 ter dood veroordeeld en 1 oktober werden deze verzetsstrijders in Overveen gefusilleerd. Ook Leo Herman was een van.
Hij ligt begraven op de Erebegraafplaats te Bloemendaal.


Het zwart wijkt als een gas. Wil iemand grijpen
wat teloor ging zo?  Een stapel lijken
verspert de deur, en slechts de modderige gracht'
is  - via vele trappen - te bereiken
n zij, die speelde, was een laatste weer
tegen de zoon, die olmgebracht,
nog zei van...."water, water, alsjeblieft.

Spreek niet
Dat hebben zij ook niet gedaan
Misschien alleen een naam, heel stilk gedacht.
Toen zij in koelen bloede werden omgebracht.
hebben vijf kisten hen afgewacht.

Straks
Even stilte, van muziek begeleid
Weer een blamage voor de eeuwigheid.

Spreek niet

Laten wij n u maar gaan
Ik heb het hun vannacht beloofd
Wij zijn een waan,
een lang vergaan 
visioen.