Vorige week donderdag publiceerde Laurens Jz Coster het gedicht "Tuin"van de voor mij onbekende dichteres Edith de Gilde. Ze werd 3 mei 1945 in Den Haag geboren en studeerde eerst rechten alvorens over te stappen naar de studie Nederlands aan de Leidse Universiteit gedurende de jaren 1965 tot 1971. Ze heeft verschillende banen gehad o.a. lerares Nederlands aan het Leeuwenhorst College. Op haar vijftigste jaar begon ze na een lange pauze van 25 jaar weer te dichten. Ze was betrokken bij het oral history projekt "Haagse herinnewringen" dat plaatsvond van 2006 - 2010 geinitieerd door de Haagse Bibliotheek en het Haags Gemeenterarchief.
TUIN
In mijn hoofd is langzaamaan een tuin gegroeid.
De zon schijnt er altijd, er bloeien blauwe bloemen.
Onder een dikke boom een bank. Ik ga er zitten
en krijg gezelschap. Soms komt die en dan weer die of die.
We praten. "Ik mis je, " zeg ik en en de ander zegt:
"Ik was er toch? We dansten, schreven, lachten, weet je nog?
Ik raakte je, daar was ik blij om. Had je het willen missen?"
"Nee, " zeg ik, "nee, dat niet. Maar blijf je komen>"
"Zolang ik kan. Dat is beloofd. Dit is een mooie plek."
In mijn hoofd is langzaamaan een tuin gegroeid
die ik steeds vaker zal bezoeken.
EDITH DE GILDE
dit gedicht droeg de dichteres voor op woensdagavond 28 oktober op de begraafplaats De Nieuwe Ooster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten