Voor deze zaterdag 23 maart heb ik voor mijn daggedicht een gedicht gekozen van een dichter uit een land dat als dichterland vrijwel onbekend is gebleven. Adriaan van der Hoeven heeft van Sirkka Turkka het volgende gedicht vertaald.
De sterren lijken weer een huilerige ballade, en iedere avond
stemmen de honden hun gebarsten violen.
Ik geef het verdriet geen ruimte,
laat het niet dichtbij komen.
Duizend meter sneeuw opmijn hart.
Ik mompel veel in mezelf, op straat
zing ik hbardop.
Ik zie mezelf soms in het voorbijgaan, met een hoed op, prima voer
voor de wind, en een scheve gedachte.
Ik praat over de dood als ik het leven bedoel. Gooi m'n papieren
door elkaar, heb geen enkele theorie, alleen een vloekende hond.
Als ik om een borrel vraag, krijg ik een ijsje,
misschien ben ik toch een Spanjaard, met zo'n lage
haargrens, nee echt:
ik ben niket van hier, denk ik.
Ik zweet,probeer te praten, af en toe
tril ik weer.
Bijna meer dan dat ik moet sterven betreur ik dat ik geboren ben.
En alles wat ik vraag
is duizend meter sneeuw op mijn hart.
SIRKKA TURKKA
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten