Voor deze woensdag 10 september heb ik een gedicht gekozen van een vrouw waarvan ik nog nooit had gehoord maar bij het googelen tegenkwam op de site Kort Dag. De schrijver van dit blog houdt zich bezig met jong gestorven dichters en hij heeft Gretchen Koning uit de vergetelheid gehaald en ik gebruik hier zijn naspeuringen. Gretchen werd Uus genoemd en zag het levenslicht op 17 maart 1917 in Amsterdam. Al snel verhuist het gezin naar Hilversum nl.op 11 november 1918; aan de verhuizingen komt nog geen einde, want in 1920 verhuist de familie Koning naar Laren. Ze houdt zich bezig met met het maken van poppen en geborduurde wandkleden. In 1933 treffen we Gretchen weer aan in Amsterdam; ze treedt op 16 april 1941 in het huwelijk met de kunstschilder Louis Krüger. Er wordt tuberculose bij haar geconstateerd en gaat kuren in een sanatorium in Beekbergen. In 1942 gaat ze weer naar huis, maar de tuberculose steekt haar kop weer op en in 1943 wordt ze opgenomen in een Larens sanatorium.
Ze gaat gedichten schrijven, eerst voor kinderen en later voor volwassenen. 26 september 1945 overlijdt ze in het ziekenhuis van Laren.
ZONSOPGANG
De ochtend was pas geboren,
De vogelenzang begon...
Daar klonk een roep door de stilte:
Zijn majesteit, de Zon!
De zon verrees in kleurengloed
zo onbegrijpelijk schoon,
Daar stond ik, arm mensenkind
Als een fout in het patroon.
Er waren roze wolken
En strepen goud robijn,
Eilanden van groen smaragd
In zeeën van ultramarijn.
O, als ik nu geen lichaam had,
Maar vliegen kon daarheen,
Dan paste ik ook in het geheel,
Dan werd ik daarmee een.
Dan dronk ik van die kleurenwijn,
Totdat ik zelve kleur zou zijn.
Dan kende ik het groot geluk
Te passen in het meesterstuk;
Daar kan niemand me verjagen,
Daar kan niemand me iets vragen,
Daar ben ik als in moeders schoot;
Wat is het erge van de dood?
EEN LAATSTE GROET VAN UUS - VAN WIJLAND. LAREN 1945
Geen opmerkingen:
Een reactie posten