De dichter waarvan ik op deze vrijdag 29 november een gedicht opneem in deze serie "daggedichten" is de op 9 juli 1935 geboren Vlaamse dichter en prozaschrijver Willem M.Roggeman. Hij studeerde economische wetenschappen in Gent en raakte daar bevriend met de helaas veel te jong overleden dichter Paul Snoek. Hij schrijft regelmatig over beeldende kunst en treedt op op Poëziefestivals.
DE OUDE VADER
Nog houdt hij het landschap stevig vast,
hoewel zijn hand reeds lichtjes beeft
van schaamte voor de naderende dood
en voor al die stilte die erop volgt.
Wie stelt er paal en perk aan zoveel gras?
Zijn beeld vloeit open in de spiegel.
Alles wat ooit gelogen was,
een logboek vol, wordt langzaam wit.
Hij morst nog een beetje waarheid
over de rand van zijn aarzelen..
Zijn gedachten zinken verder weg,
zo verdiept hij zich in duisternis,
een verdwaalde wsandelaar in de tijd.
Hij loopt voorbij de begraafplaats
en denkt verstrooid: de aarde gaapt.
WILLEM M. ROGGEMAN
UIT: HET FAILLIET VAN HET REALISME
LEUVEN 1999
Geen opmerkingen:
Een reactie posten