Vandaag neem ik het laatste gedicht uit de bloemlezing Twee Lentes van E.Hoornik over en dat is een gedicht van de voor mij onbekende en in de vergetelheid geraakte Hanno van Wagenvoorde.
GEDICHT
De kindren stonden om haar saam
met mandoline en witte fluiten,
maar ;t loflied klonk die dag profaan.
En vogels aan de blauwe ruiten
van het gebrandeschilderde raam
vraten verkleumd de vruchten uit de
vergulde hand van Notre Dame.
Toen trad zij uit het lood en glas,
Maria, en zocht in de straten
alsof haar iets ontnomen was.
Zij zag de vallende soldaten
verdrinken in het snelle gas;
en zag de priesters en prelaten,
die schudden aan de armenkas;
de dominees die teksten aten
totdat hun maag werd aangetast.
Toen vond zij afzijds van hun praten
haar zoon verrukt op een terras
zijn kleine vlieger op te laten.
HANNO VAN WAGENVOORDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten