Na Hella Haasse was het de beurt aan Theo van Baaren om met een gedicht opgenomen te worden in de bloemlezing Twee Lentes van Ed. Hoornik,
ZUILENHEILIGE
Hij is alleen, de hemel wil hem niet,
de aarde is hem op zijn zuil vergeten,
alleen de gele vette maden vreten
gezapig voort, hun stoort dit alles niet,
omdat ze niets van hoger dingen weten,
van God noch liefde, vreugde noch verdriet,
en wat de mens zo verder nog beziet
als waardevoller dan het daaglijks eten.
Zijn benen zijn van 't zitten dor en stijf,
zijn nagels zijn vergroeid tot kromme klauwen
en zijn verzakte schouderpaar beschouwen
de raven als een passend nachtverblijf.
Zo zal hij zitten tot in 't eind der dagen
bazuingeschal hem van zijn zuil zal jagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten