Vandaag een gedicht van een schrijver die al heel lang uit ons literaire gezichtsveld is verdwenen en die vooral bekend is door zijn roman Kleine Inez. Hij schreef een zeer verzorgd Nederlands die geduld vereist bij het lezen en dat kunnen we in deze tijd nauwelijks meer opbrengen. Reinier van Genderen Stort werd in 1917 blind en moest dus zijn werk daarna aan anderen dicteren. In zijn dichtwerk heb ik mij nooit verdiept.
SONNET
En Mozes heeft den top des bergs betreden.
Hij ziet nu liggen het Beloofde Land
Met al zijn akkers, weiden, gaarden, steden.
Waarheen hem voerde 's Heeren milde hand.
De Leider denkt terug aan het verleden.
De veertig jaren, noode allerhand,
Door heel het volk van Israël geleden,
In een te fel gebied van zon en zand.
Doch Mozes sterft, het hoogste was bereikt,
Aldus zal het geschieden met ons allen.
Als over ons de dood zijn schaduw strijkt.
Want hier staan wij slechts op om weer te vallen,
Zijn pas gelukkig als het leven wijkt
En vinden elders hooger welgevallen.
R.van Genderen Stort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten