levensbericht 29 juni

Een onderduiktijd kan soms leiden tot een fascinatie voor een bepaald persoon, dat gebeurde bv. met de hoofdpersoon van dit artikel. 20 september 1926 werd in Haarlem Federic Louis Bastet geboren. Hij was dus dertien jaar oud toen de oorlog uitbrak en hij was gedwongen onder te duiken. Tijdens deze jaren maakt het kennis met het oeuvre van de schrijver Louis Couperus. Hij blijft zijn hele leven gefascineerd door deze man en neemt diens liefde voor de Klassieken en Italië over.

Hij wordt opgeroepen voor het leger en hoewel absoluut niet geschikt voor het soldatenleven weigert hij geen dienst, omdat zijn vader dit verschrikkelijk zou hebben gevonden. Achteraf zegt hij over deze tijd, dat hij er toch wat van geleerd heeft namelijk het omgaan met mensen uit een andere klasse, die hij nooit zou hebben ontmoet. Overigens is hij een tijd bewaker in het Kamp Schoorl, waar NSB' ers en collaborateurs geinterneerd zijn.
Na de middelbare school gaat hij studeren ( Latijn, Grieks en klassieke archeologie). Hij promoveert op het onderwerp "antieke wandschilderingen ". 
Naast zijn liefde voor de klassieke oudheid is daar ook zijn interesse in muziek en schreef o.a. een boek over de componisten Lizt en Chopin.
Hij heeft het zo druk dat het schrijven van de biografie over Louis Couperus moeizaam vordert. Pas in 1987 verschijnt deze biografie; hij is wat trots op het feit dat hij nog bij de weduwe van de schrijver, Elisabet Baud op bezoek is geweest.

In 2005 wordt hem de PC.Hooftprijs toegekend voor heel zijn essayistisch oeuvre.

Naast al dit wetenschappelijk werk schreef hij ook gedichten, waarvan ik een laat volgen.

ZOMER

Een kano op het Spaarne in de wind.
Peddelend in de gele zon een jongen,
rietoevers langs, de zomer in zijn longen,
bijsturend waar het open land begint.

Ringvaart en stoom gemaal. Een vogel vindt
fluitend dezelfde bries. Uit een voldongen
geluk heeft hij zijn tegenlied gezongen.
zijn ogen naar de verte toegewend.

Maar waar eens weiland was en smalle kreken
in veenmoerassen voerden, onbetreden,
reikt nu een stadswijk naar de horizon.

Betonnen landschap. Ogen uitgekeken
op zoveel steen. En een uiteengereten
meeuw op de weg, die niet meer vluchten kon.

Op You Tube vond ik een opname van de Ikon, waarop de "Pelgrimage " van Franz Lizt wordt toegelicht door Bastet en de pianist Yoram Ish - Hurwitz.