Voor deze zondag 29 juni heb ik als daggedicht een gedicht gekozen van een voor mij onbekende dichter Victor De La Montagne. Deze Vlaamse dichter werd op 8 oktober 1854 in Antwerpen geboren. Zijn vader werkte als drukker. Hij werkte vanaf 1880 als ambtenaar op het ministerie van justitie in Brussel en werd in 1914 naar het Franse Le Havre gestuurd. Daar overleed hij in 1915.
In 1875 publiceerde hij zijn eerste bundel met als titel Onze strijd. In 1883 verscheen een nieuwe bundel met voornamelijk gedichten over liefde en natuur. Vanwege hun muzikaliteit werden ze door componisten als Kees Andriesse en Catharina van Rennes op muziek gezet.
DE DEERNE
En de ridder zwaaide de degen blank
en zwoer: mijn is de deerne.
de deer jent, de deerne fijn
zal mijn allerliefste boele zijn!
Op briesende rossen, ter blauweende zee.
ter aadlijke burchte voer ik haar mee.
Goedheid, de deerne, de deerne.
Maar schaatrend vlood de deerne heen,
En schudde van: neen!
En de blonde minstreel sloeg de citer en zong:
mijn is de deerne, de deerne...
de deerne jent, de deerne fijn
zal 's armen zangers lieveken zijn!
Ik krans haar, als op zijn outer een sant,
met liedren vonklend als diamant....
Goedheil, de deerne, de deerne...
Maar schaatrensd vlood de deerne heen,
En schudde van: neen!
Toen kwam er een forse, flinke gezel,
die kloeg: waar mijn de deerne!
de deerne jent, de deerne fijn,
zou voor het leven mijn wijveken zijn,
zou rusten, sluimren, vielig en warm,
aan mijne borst, - in mijnen arm...
Goedheil, de deerne, de deerne...
Nog vlood wel de deerne, - te spa, te spa!
En knikte in zijne armen, blozend, van: ja!
VICTOR DE LA MONTAGNE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten