Voor deze vrijdag heb ik een gedicht gekozen van de jonggestorven Gerard Bruning, de broer van de omstreden Henri Bruning.
HET GEZANG DER VERMINKTE JONGETJES
Ach dit jongetje verminkt en koortsig!
Eenzaam in de nacht berijdt hij de slank-
ste windhond; aan zijn flanken rennen de
ruiters, en de chimèren van zijn verdroogde
hersens.
Hij berijdt de windhond
Vuren ronken tegen de nacht:
hij vouwt zijn handen over de burnous der
woestijnen,
over de wijde avonden van zijn land,
over de kinderen:
de laatste sterren-wichelaars zingen de
hymne van Charley's scheve voeten
De vuren ronken:
en zwijgend leunt de menhir tegen de grijze
dodenzang van Bale des Tréspassées;
klein, klein de vuurtorens in deze voornacht.
wie ontwricht de as der aarde?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten