Elizabeth Zernike schreef in 1950 haar gedichtenbundel "Dralend Afscheid". Uit deze bundel wil ik voor deze zaterdag 19 september het gedicht "Huis-concert" in dit weblog weergeven. Ze werd 8 juli 1891 in Amsterdam geboren; haar vader was hoofd van een lagere school. Het gezin telde ook nog Anne, de zuster van Elizabeth ( eerste vrouwelijke predikant) en Frits, de broer van Anne, de latere Nobelprijswinnaar. Als schrijfster behoorde ze tot de generatie tussen imporessionisme en expressionisme, maar vermeed de extremen daarvan. Haar stijl was beheerst en getuigde van een persoonlijke variant van het psychologisch realisme. Hoofdpersonen in haar boeken zijn hoofdzakelijk vrouwen in wier levens nooit iets bijzonders gebeurt, maar een geestelijke ontwikkeling laat zien. Haar roman uit 1920 " Een vrouw als zij " werd bekroond met de Van der Hoogtprijs. Pas op latere leeftijd publiceerde zij gedichten. Ze overleed 12 maart 1982 op 91 jarige leeftijd in De Stichtse Hof te Laren.
HUIS-CONCERT
Hij heeft zo heerlijk op zijn fluit geblazen,
Dat hij de wereld om zich heen vergat.
Zijn vingers trilden als de fijne glazen,
Meezingend bijna op het tafelblad.
De vrouwen, door zijn moeder hoofs ontvangen,
Hebben de klare tonen wel verstaan
En dringen om hem, uitend hun verlangen
Dat hij nog met het spelen voort zal gaan.
Zij willen weer zijn jonge borst zien stijgen
En dalen na een diepe ademhaal,
Doch weten kuis hun lusten te verzwijgen,
Al spreekt hun lach een duidelijke taal.
Weer geeft het heffen van zijn fluit een huiver -
Zij zien een zachte groene zomerwei;
Eén fluistert er gejaagd: "Wat is het zuiver",
Een ander knikt en denkt er 't hare bij.
Zij koestren wat zij nauwlijks durven dromen
En weten dat de jeugd hun tóch begeeft.
De jongen voelt bezieling uit zich stromen,
Alsof een god hem tot zijn speeltuig heeft.
ELIZABETH ZERNIKE
UIT: DRALEND AFSCHEID.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten