Voor deze zaterdag 5 september heb ik een gedicht gekozen van Herman van den Bergh, een omstreden mens en dichter, 30 januari 1897 in Amsterdam geboren, alwaar hij rechten studeerde en daarnaast ook een vioolstudie volgde aan het conservatorium. Hij speelde zelfs in het Concertgebouworkest. Of hij als jood toegetreden is tot de NSB zoals beweerd wordt door Jaap Meijer kan niet bewezen worden. Wel staat vast dat hij diverse malen plagiaat heeft gepleegd; door hem zelf toegegeven. Hij was de oprichter van het tijdschrift Het Getij, waarin het expressionisme werd gepropageerd.
ZWANEN
Ze zien nader lals de tijd:
we zien geen werken in hun vleugels.
de stroom is altijd met hbun vaart mee
en hunne vaar is zonder vechten;
Ze rusten in ';t onmooglijk leven
dat lucht en water voor hen spreiden.
ze streven niet. gaan tòch vooruit.....
hoe zouden zij wel in den dood zijn?
Hun hoofd is hoog en vol van wil.
maar zonder liefde hunne lijven
en zonder hartstocht hunnen harten....
hoe zouden zij wel in den dood zijn?
Alleen in de laten avond buigen
ze hun wit hoofd naar 't watervlak
en drinken 't water uit de maan,
die mijne handen geel-verglaast
..Zou dat de dorst na langen strijd zijn?...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten