Eenzaam Kerkhof

Vandaag kies ik een gedicht van een dichteres, die waarschijnlijk bij een groot aantal lezers van Spechtiania niet bekend is en ook niet meer verschijnt in bloemlezingen. Zij leefde van 1859 tot 1944.


EENZAAM KERKHOF

De witte grassen  bewegen en komen
heen en weder door wind en dauw,
de takken wiegen hun stille droomen
op donkere armen in sluiers van rouw,
het sleepkleed der treurende esschenboomen
raakt bloeiende grassen in avonddauw.

Hoog groeiden de grassen, wind die ze zaaide,
wind die ze v erwaaide, zij bloeien uit,
geen hand die ze plukte, geen zeis die ze maaide.
De witte grassen bewegen en komen
heen en weder door wind en dauw,
op de hekspijlen buigen de boomen
hun donkere hoofden in krip van rouw.
Hun hangende sluiers beroeren de klachten
der witte rozen en het schemerrood
der oude daken, vele wolkengeslachten
gaan het hek over, de bloemen en den dood.

Woest liggen de graven, de grendelen der aarde
sluiten de dooden van ´t leven af,
zij zinken al dieper, een weeldrige gaarde
bloeit, hoog als de hemel, boven hun graf.
En de wagenmenner, in ´t beeld van de sterren,
ziet ernstig peizend omlaag,
ver ligt al de aarde, een stip, zoo verre
en zijn paarden gaan zoo traag.
Langs andere werelden stiert hij zijn wagen
en waar geen werelden meer zijn,
de steppenvlakten door van een eindeloos, vage,
onbekende hemelwoestijn.

AUGUSTA PEAUX
UIT     NIEUWE GEDICHTEN
TJEENK WILLINK, HAARLEM 1926