Deze dag, de dag dat ik 71 jaar word, kies ik een gedicht van de helaas in de vergetelheid geraakte dichter Maurits Mok, dier leefde van 1907 tot 1989.
NOVEMBER
November. Er is winter
achter het denken. Laatste bladeren
vangen de zon en vallen af,
droge tranen. Hoe lang geleden
werd de wereld in haar herfstigheid
jonger aan de huid, stookte verwachting
koude tot vuur om, vernam het oor
harstslagen in het dode en verscheen
wereld na wereld aan de horizon.
Nu gaat de dag zijn weg alleen,
vervalt tot stof, wordt weggevaagd
uit het geheugen en verkleurt
het donker tot een niet te vermurwen
duurzaamheid.
MAURITS MOK
UIT LAAT GETIJDE
BZZTOH, DEN HAAG, 1985
Geen opmerkingen:
Een reactie posten