Ik neem voor deze vrijdag 30 november een gedicht op van de jonggestorven Jotie 't Hooft die leefde van 1956 tot 1977 en een voor een aantal mensen een cultdichter is geworden.
IN HET GEDICHT
Dewanden zijn wit en de psychiaters
verdacht vriendelijk. Er is hoop
op genezing, maar ik hebv nog niemand
zien weggaan, of hij kwam terug.
Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer
verdwaal wisselen zich met dagen
waarop ik de wereld doorschouw als een kristal.
Soms word ik krijsend wakker.
Soms word ik afgevoerd en verdoofd,
soms vastgebonden.
Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang
mijmerend volmaakt gelukkig ben:
wanneer ik dan m ijn handen op de aarde leg
zijn het kleine handen.
JOTIE 'T HOOFT
UIT VERZAMELDE GEDICHTEN
( EDITIE FIL HANTKO )
ELSEVIER/MANTEAU, AMSTERDAM/ANTWERPEN, 1981
Geen opmerkingen:
Een reactie posten