Simon Carmigglt vertelt

Het is inmiddels 25 jaar geleden dat de schrijver van het korte verhaal Kronkel genoemd overleed te Amsterdam. Simon Carmiggelt de bedoelde schrijver werd op 7 oktober 1913 geboren in Den Haag. Zijn vader was een vertegenwordiger.
Toen hij op de Gemeentelijke Handelsschool zat voelde hij zich al aangetrokken tot de journalistiek en in 1932 kreeg hij een baan aangeboden bij de Haagse editie van Het Volk.  Na er 4 jaar gewerkt te hebben mocht hij toneelkritieken gaan schrijven, maar ook columns.
Hij was inmiddels getrouwd en kwam door zijn principiële stellingname tegen de Duitse bezetting in financiële problemen en schreef over alles en nog wat om aan de kost te komen.

In 1944 ging hij naar Amsterdam, waar hij kwam te werken bij het illegale blad Het Parool. Na de oorlog werd hij chef van de kunstredactie, maar in 1952 stopte hij daarmee mede omdat men zijn ironische taal niet zo kon waarderen.
24 oktober 1946 schreef hij zijn eerste Kronkel en de laatste verscheen op 9 oktober 1983. Men heeft zich altijd afgevraagd waarom deze korte  verhalen zo'n succes hadden. Hoogstwaarschijnlijk heeft dat te maken met de thema's die hij ervoor koos; zij waren voor iedereen  herkenbaar en ze hebben betrekking op het leven van jan en alleman. Ook moraliseert hij niet en drijft hij niet de spot met de mensen.
Ironie is het predikaat wat we erop kunnen leggen.
Na zijn overlijden bleek uit het boek dat Renate Rubinstein schreef onder de titel Mijn beter Ik, dat zij jarenlang een relatie heeft gehad met Carmiggelt.

Aan erkenning heeft het Carmiggelt niet ontbroken; zo kreeg hij de twee belangrijkste prijzen nl. de Constantijn Huygensprijs en de P.C.Hooftprijs.

Maar ik vraag me af of Carmiggelt de afgelopen 25 jaar niet langzaam in de vergetelheid is geraakt, omdat zijn literait oeuvre toch een te kleine adem heeft gehad. Zijn verhalen beleven geen herdruk meer. Misschien kunnen we hem beter horen voorlezen, dan zelf lezen.