Intouchable

Op een regenachtige dag zijn  we vorige week in Eindhoven in het bioscoopcomplex Pathé naar bovengenoemde film gegaan; een film die je volgens iedereen moest gaan zien. Daar heb ik geen spijt van gehad.

De film is gemaakt naar een boek dat geschreven werd door Philippe Pozzo di Borgo en de titel draagt Le second souffle.

De hoofdrolspeler in de film die ook Philippe heet en gespeeld wordt door een fantastisch acteur Francois Cluzet is vanaf zijn kin af verlamd geraakt bij een hangglide ongeluk. Hij heeft alleen nog maar gevoel in zijn hoofd. Hij heeft het " geluk " onmetelijk rijk te zijn en kan dus zonder problemen dag en nacht verzorgd worden. Op een gegeven dag komen er 20 sollicitanten op een oproep die hij geplaatst heeft. Stuk voor stuk vertellen de mannen ( vreemd genoeg zijn het allemaal mannen ) de reden waarom ze naar deze baan solliciteren. Allemaal zeggen dat ze dit doen om altruistische redenen, dat ze begaan zijn met het lot van hun gehandicapte medemens.

Tussen deze sollicitanten zit Driss, een grote Senegalees, die natuurlijk direct opvalt door zijn donkere huidskleur. Het duurt hem allemaal veel te lang en stormt op een gegeven moment de kamer binnen waar de gehandicapte Philippe met een secretaresse de gesprekken voert. In tgegenstelling met de anderen wil hij absoluut niet deze baan hebben, maar wil alleen maar een handtekening hebben om te bewijzen dat hij gesolliciteerd heeft. Die handtekening heeft hij nodig om in aanmerking te komen voor een uitkering.

In het gesprek wat volgt toont hij helemaal geen respect en geen medelijden voor Philippe. Het enige dat beide mannen bindt is de likefde voor muziek, maar hun smaken zijn zeer verschillend. Waar Philippe een enorme liefhebber is van klassieke muziek, waar Driss niets van weet, houdt de laatste van b.v. Cool and the Gang en Earth Wind and Fire. Toch wordt Driss voor een proefperiode aangenomen.

Op een gegeven moment zien we Driss zelfs experimenteren met kokend water, dat hij over Philippes benen gooit. Hij ziet dan pas dat deze totaal geen gevoel heeft in zijn ledematen. Tussen beide mannen groeit een diepe vriendschap. Een vriend probeert daar een wig tussen te drijven door Philippe te waarschuwen voor Driss. Deze heeft namelijk een strafblad, heeft in de gevangenis gezeten en dus zal hij Philippe ook wel bestelen.

Daar trekt de laatste zich echter niets van af; het enige wat hij tegen Driss zegt is dat deze het gestolen fabergé ei dat hij aan zijn moeder heeft gegeven, terug moet bezorgen, omdat het namelijk een van de eieren was die hij van zijn gestorven vrouw ieder jaar op zijn verjaardag kreeg.

Beide mannen leven op door hun vriendschap; Philippe neemt hem mee voor een vliegtocht in zijn eigen jet en laat hem ook hanggliden. Het is Driss die ervoor zorgt dat de film een goede afloop krijgt door namelijk Eleonore, de vrouw met wie Philippe correspondeert , in contact te brengen met haar correspondent.

Deze film kent tragische momenten, die echter te dragen zijn door de humor die verre van plat is.
De acteur Omar Sy biedt Francois Cluzet geweldig tegenspel en ook de andere rollen worden sterk gespeeld.

Kort gezegd; deze film is een echte aanrader mede dank zij de geweldige muziek van de Italiaanse filmcomponist Ludovico Einaudi en de bijzonder goed gekozen songs van bv. Nina Simone, George Benson en eerder genoemde popgroepen.