Deze keer kies ik een gedicht van een dichter waarvan je nkiet zou verwachten dat hij zo'n teder, ernstig gedicht kon schrijven nl. Cees Budding.
Soms, 's avonds, staat mijn vader in de
kamer.
Vreemd oud geworden, haast vel over
been.
"Slapen ze, Stientje en de jongens?" Ja
hoor.
(ze mogen hem niet zien). Hij zucht te
vree.
"Maken ze ' t goed? Geen zieken? "Nee,
'geen zieken.
gelukkig. Alle prima." Hij glimlacht,
klein op een puntje van de bank, zijn
benen
nog korter dan toen hij een jongens was.
We praten niet, maar "hou je taai, hé!"
knikken
we als vroeger. " k Ga weer eens. Dag
knul," Hij staat
nog even voor mijn moeders jeugdfoto.
Het tuinhek piept. Ik luister naar zijn
stappen,
die verdelichte, bulderende stappen
van iemand die terug moet in de dood.
CEES BUDDING.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten