Nederland is politiek gezien een vreemd land geworden. Daar we tot 2011 de zekerheid hadden van een 3tal grote middenpartijen, die gestoeld waren op socialisme, liberalisme en christendemocratie, zijn deze middenpartijen hun invloed bijna kwijtgeraakt. De kiezers zijn de weg kwijt en verlaten de zekerheid en kiezen voor de flanken zowel aan de linker-pals aan de rechterkant oftewel van het populisme. Partijen die hun kracht ontlenen aan het inspelen op de onderbuikgevoelens en de angsten van de kiezers. Mensen die bang zijn voor hun eigen hachje en bevreesd zijn voor veranderingen die onherroepelijk zijn.
Bekende voorbeelden van deze partijen zijn de PVV aan de rechterzijde en de SP aan de linkerkant.
Vooral de laatste partij speelt heel handig in op de onlustgevoelens van de mensen; zij zien een aantal zekerheden als sneeuw voor de zon verdwijnen en beloven aan deze mensen dat als de SP aan de regering gaat deelneemt, dat alle hervormingen op sociaal gebied die noodzakelijk zijn, niet doorgaan en dat alles bij het oude blijft.
Emile Roemer, die zich gedraagt als ons knuffelbeertje, is onverantwoordelijk bezig, wil niets weten van noodzakelijke hervormingen en in wezen verschild hij niet veel van de PVV van Wilders. Je kunt hoogstenss concluderen dat de laatste tenminste openlijk uitkomt voor zijn soms abjecte standpunten, maar dat Roemer meer een wolf in schaapskleren is.
De SP laat een nieuw hoofdkantoor bouwen en wie zijn daar bij ingeschakeld; ja je gelooft het niet als je het hoort nl. Portugezen.
Dit is dan de Partij die via haar leider Roemer constant rondtoetert dat zij tegen de toestroom van arbeidsmigranten die immers de baantjes van Nederlandse werknemers inpikken, is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten