Vandaag kies ik weer eens een gedicht van Hans Andreus, een dichter die mij altijd heeft aangesproken met zijn melodieuze, genmatigd moderne en dus begrijpelijke gedichten, inmiddels alweer 35 jaar geleden overleden.
Bloemen leven licht-zinnig i hun blaen.
Dieren lopen vanzelfsprekend; ze zwijgen
van wat ze zouden kunnen zijn; hun dadenb
gebeuren altijd nu; dieren zijn eigen.
Mensen doen alsof. Bestaan in ijskoude,
denken, denken, denken dat zij bestaan.
Geen mens kent een mens. Men wil zich vasthouden.
Amgst laat niet los. Men kijkt zijn spiegel aan.
En hangt zich op aan winterse systemen
of takken van geloof. Maar dood is dood.
Men neemt zich mee en is niet mee te nemen.
En ik ben eenzelfde. Maar leg mij bloot,
omdat ik zien wil wie ik toch nog ben.
Ik moet toch een mens zijn die ik herken.
(J.W. VAN DER ZANT)
UIT VERZAMELDE GEDICHTEN
(EDITIE GERRIT BORGERS)
BERT BAKKER, AMSTERDAM, 1983
Geen opmerkingen:
Een reactie posten