Arend Diepenhorst

21 augustus overleed een van de markantste figuren die protestants Nederland gekend heeft nl. Isaäc Arend Diepenhorst, voor intimi Iek.
Wie herinnert zich niet zijn feitelijk niet bij zijn kleine gestalte bronzen stemgeluid dat hij liet klinken in porachtige Nederlandse volzinnen, die hem een veel gevraagd spreker maakten. Een tweede opvallend iets is dat deze man zijn hele leven vrijgezel is gebleven en altijd bij zijn ouders is blijven wonen.

Hij werd 18 juli 1916 in Rotterdam geboren; zijn vader was directeur van een verzekeringsmaatschappij, maar teven politiek actief voor de ARP. Naast Isaäc was er nog een jonger broertje dat heel origineel de namen Arend Isaäc kreeg.
Het gezin was trouw lid van de Gereformeerde Kerk, maar was wars van de strenge geboden en verboden.

Na een jaar gewoond te hebben in Driebergen, verhuisde het gezin in 1923 naar Zeist, waar Iek het Christelijk Gymnasium bezocht en in 1934 slaagde voor het eindexamen. Hij verhuisde naar Amsterdam om er aan de VU rechten en theologie te gaan studeren. Hij betrok een kamer in de woning van zijn oom P.A. Diepenhorst die aan de VU hoogleraar rechtsgeleerdheid was. Iek werd er lid van de Oratorische Vereniging,  waar hij zijn welsprekendheid aan te danken heeft.

Op 10juni 1943 behaalde hij cum laude de doctorsgraad in de rechtsgeleerdheid; de studie theologie heeft hij niet afgemaakt. Op 10 oktober 1945 werd Iek zelf hoogleraar aan de VU en in zijn colleges gaf hij blijk van een grote belangstelling voor de zwakkere in de maatschappij.

Hij bewoog zich niet alleen binnen de Universiteit, maar ook daarbuiten. Zo verzorgde hij jarenlang voor de NCRV radio een rubriek Volk en Staat, waarin hij staatsrechtelijke en actuele politieke zaken besprak. Ook de televie werd een bekend medium voor hem en beroemd werd zijn gevleugelde uitdrukking Voor mij links, voor de kijkers rechts.
Opvallend was dat deze toch wat steile man bijzondere liefhebberijen had zoals athletiek en boksen, waar hij een lopende encyclopedie van was.

15 juli 1952 werd hij lid van de eerste kamer welke functie hij combineerde met dat van het hoogleraarschap. Hij was een aanhanger van de evangelisch-radicale richting binnen de ARP en week vaak van de in die partij heersende standpunten af. Zo stemde hij voor de Mammoetwet van Cals en wilde niet toetreden tot het kabinet Marijnen omdat de socialisten daar geen deel van uitmaakten. Wel trad hij toe tot het kabinet Cals dat slechts anderhalf jaar bestond en ten van kwam in de beroemde nacht van Schmelzer.

 
Hoewel hij een echte ARP'er was, werd hij wel een voorstander van het samengaan van de drie confessionele partijnen in het CDA.

Schijnbaar was het overlijden van zijn broer Arend Isaäc een dermate zware klap voor hem dat hij reeds twee weken later zelf overleed.