Ingrid Bergman

Een van de beste zwart-wit films die ik gezien heb was Casablanca, waarin de vrouw speelde die ik altijd bewonder heb om haar aparte schoonheid, haar bijzondere stem en haar gedistingeerd acteren. 

29 augustus 1982 overleed Ingrid Bergman op haar 67ste  verjaardag in Londen na een lange strijd tegen borstkanker.
Zij werd eveneens op 29 augustus 1915 geboren in Stockholm. Haar Duitse moeder overleed toen zij 3 jaar was en haar vader, een acteur en fotograaf stierf toen zij 13 jaar was. Al heel vroeg wist ze dat zij actrice wilde worden. Van een tant van haar hoorde ze dat haar moeder joods was. Ze volgde lessen aan de Koninklijke Theater School in Stockholm en kreeg al snel een rol in het stuk Ett Brott van Sigfrid Siwertz en niet veel later speelde ze al haar 1ste filmrol in de film Munkbrogreven (1935). Deze rol werd gevolgd door liefst 12 andere rollen in Zweedse films.
Ondanks haar succes in Zweden was het toch Amerika dat haar aantrok en 6 mei 1939 kwam ze aan in Los Angeles met als groot nadeel dat ze geen woord engels sprak. Ze ging spelen in de film Intermezzo gedraaid door David Selznick. De film werd een enorm succes en ineens was ze een ster, die onder het vergrootglas kwam te liggen. In 1942 draaide ze met als tegenspeler Humphrey Bogart de rol van Ilsa in Casablanca.

In 1943 speelde ze voor het eerst in een kleurenfilm nl. de verfilming van een roman van de beroemde auteur Ernst Hemingway met al titel For whom the Bell Talls. 
Het jaar daarop speelde ze de rol van een vrouw die tot waanzin wordt gedreven door haar man, gespeeld door Charles Boyer. nl. Gaslight.

Inmiddels had haar blonde, koele schoonheid de aandacht getrokken van de regisseur Alfred Hitchcock, die haar regisseerde in drie van zijn films Spellbound (1945), Notorious (1946) en Under Capricorn ( een kleurenfilm). In deze tijd kreeg zij nog steeds acteerlessen van Michael Chekhov.

In 1948 waagde ze zich aan de rol van Jeanne d'Arc, gebaseerd op een toneelstuk Joan of Lorraine van de toneelschrijver Maxwell Anderson. Ze had deze rol eerst op het toneel gespeeld. Juist in deze periode kreeg zij een affaire met de regisseur Roberto Rosselini, die al getrouwd was en dat zorgde voor een hevig schandaal in het puriteinse Amerika en deed haar carriere enorm veel schade.

Tijdens de wereldoorlog trad zij op voor de Amerikaanse troepen in Alaska. Toen de oorlog afgelopen was ging zij naar Europa en kreeg er een relatie met de beroemde fotograaf Robert Capa. 

Ingrid bewonderde de twee films van Rosselini die zij in Amerika gezien had en ze wilde dolgraag hem als regisseur hebben in de film Stromboli uit 1950. Uit hun relatie werd een zoon geboren Renato op 2 februari 1950. Aangezien ze in Amerika persona non grata was geworden ging zij naar Italië en scheidde van haar zweedse echtgenoot. Daarna ontstond er een juridische strijd om de voogdij van haar dochter Pia.

Ingrid speelde in 5 films van haar echtgenoot, met wie ze op 24 mei 1950 in het huwelijk trad. Ze scheidde van Rosselini omdat ze zich in haar acteren geremd voelde door de manier waarop haar echtgenoot haar regisseerde.
Gary Grant, vaak haar tegenspeler, zorgde ervoor dat zij na haar scheiding van Rosselini door de Amerikanen weer in hun armen werd gesloten o.a. door haar rol in de film Anastasia. Gedurende deze jaren reisde ze heen en weer tussen Europa en Amerika om er op te treden in toneelstukken, en t.v. series.
Ook haar derde huwelijk met Lars Schmidt, duurde slechts een aantal jaren nl. van 1958 tot 1975,

Pas in 1969 draaide ze weer een film en wel Cactus Flower met als tegenspelers Walter Matthau en Goldie Hawn; maar in 1974 kreeg ze een oscar voor haar rol in de rolprent Murder on the Oriënt Express van regisseur Sidney Lumet. Daarin speelde ze de rol van Gretha Ohlsson, een zweedse missiezuster.
Maar ze bleef toneelspelen toch het liefste doen  en dan vooral met Engelse acteurs die ze enorm bewonderde en zo kon men haar zien in diverse stukken met als tegenspelers Michael Redgrave, Sir Hohn Gielgud en Wendy Hiller.

In 1978 trad zij voor het eerst en laatst op in een film van Ingmar Bergman nl. Herfst Sonate, waarin ze de rol speelde van een beroemd pianiste die naar Noorwegen terugkeert om haar verwaarloosde dochter te bezoeken. Die dochter werd gespeeld door Liv Ullmann. Het werd een van haar beste rollen.

Tijdens het draaien van de film A Woman Called Golda, waarin ze gestalte gaf aan de rol van de beroemde Golda Meir, was ze voortdurend ziek, maar liet dit bijna nooit blijken. Voor haar geweldige prestatie kreeg ze haar laatste Emmy, die ze helaas niet meer zelf kon ontvangen; want vier maanden na de voltooiing overleed Ingrid Bergman.

In 1980 verscheen haar zeer openhartige, maar vooral eerlijke autobiografie, die ze samen met Alan Burgess had geschreven.