Tous Ensembles

In deze serie artikelen wil ik de films bespreken die ik in mijn leven gezien heb  en dat zijn er inmiddels al heel veel.
De laatste film die ik gezien heb was in het filmtheater aan de Herenstraat in Wageningen was Tous Ensembles. Feitelijk draait het in deze film om het probleem van het ouder worden en de mogelijkheden van het zolang mogelijk zelfstandig blijven wonen.

De vijf vrienden die elkaar al 40 jaar kennen denken er niet over naar een bejaardenhuis te gaan. De groep bestaat uit twee stellen ( de politieke activist Jean en de iewat burgerlijke Annie;  de feministe Jeanne en de bonvivant Albert en de eeuwige vrijgezel Claude)
Jeanne krijgt het bericht dat ze terminaal is en besluit dit nieuws niet aan Albert te vertellen, omdat ze gemerkt heeft dat hij begint te dementeren en af en toe niet meer weet in welk jaar hij leeft.
Claude, een echte vrouwenversierder , bezoekt nog regelmatig prostituees en bij een van deze bezoeken krijgt hij een lichte hartaanval en moet opgenomen worden in het ziekenhuis. De andere vier bezoeken hem regelmatig en ze kunnen niet aanzien hoe ongelukkig hun  vriend daar ligt te zijn in een droefgeestige omgeving. Claude heeft deze troosteloze toestand die in dergelijke tehuizen heerst vastgelegd op prachtige foto's.
Dan spreek op een gegeven moment Jean de allesbepalende zin Et si on vivait tous ensemble ( Wat als we allemaal samen zouden wonen ). Ze voegen de daad bij het woord; halen Claude uit het ziekenhuis en met z'n vijven trekken ze in bij Annie en Jean.

Vanzelfsprekend is het niet allemaal rozegeur en maneschijn en komt o.a. naar voren dat zowel Annie als Jeanne tegelijktijdig een relatie hebben gehad met Claude; Jean heeft daar aanvankelijk enorme moeite mee. Het feit dat zijn beste vriend hem bedrogen heeft.
Omdat ze niet alles zelf kunnen b.v. de hond uitlaten van Jeanne en Albert huren ze een Duitse student Dirk in; samen met Jeanne maakt hij met de hond wandelingen door het park en tijdens hun gesprekken ontstaat er een zekere flirt tussen beiden en vertelt ze hem heel openhartig hoe ze zich met seks bezig houdt.
Ondertussen observeert Dirk de gang van zaken in deze commune en wordt een steun voor de vijf.

Gelukkig zijn er tal van komische momenten in deze film, die het drama van het sterven van Jeanne ( overigens zonder sentiment verfilmd) en het dementeren van Albert draaglijk maken.

De film eindigt heel treffend dat de overgebleven vrienden Albert zoeken om Jeanne terug te vinden; ze verdwijnen al roepende in de verte.

De acteurs spelen op een geweldige manier hun rol en ik vind het knap hoe de jonge regisseur erin geslaagd is alle sentiment, larmoyantie uit zijn film te weren.