Als er al een gedicht van Willem Kloos in een bloemlezing verschijnt, dan is dat een van de overbekende. Maar bijna nooit een uit de serie Infernale Impfressies, waarvan onlangs een uitgave is verschenen bij de Utrechtse Boekhoudpers toegelicht en verantwoord door Niels Bokhove
Ik kies hier het 2de gedicht.
De gekken zitten in hun kerkgebouw
Als stomme mummiën: met steenen oogen
Staren ze onwendbaar langs de lage bogen
En hooen van Geloof en Liefde en Trouw
Uit 's herders mond, die kalmpjes staat en nauw
Iets hoorbaars voor een oirbaar mensch kan pogen
Te geven aan de onzaal'gen, die bedrogen
Om 's werelds eêlste goed, zien lauw en flauw.
Dan keerend zaal-waarts naar mijn vreemde voêr
Denk ik gedwee: 'k ben een verloren worm maar,
En ga dan stil wat schrijven of wat lezen.
Maar mèt begint het hortende rumoer
Lawaaiend langs de wanden of 't een storm waar...
Menschen, aanschouwt: ik word als een van dezen.
UIT INFERNALE IMPRESSIES
1895-1896
Geen opmerkingen:
Een reactie posten