Voor deze zondag 10 augustus heb ik een gedicht gekozen van Elisabeth Reitsma, een dichteres die tegenwoordig denk ik totaal vergeten is en als ik haar gedichten lees kan ik me dat heel goed indenken. Ze zijn erg zweverig van aard net zoals haar filosofisch-religieuze artikelen w.o. De crisis der moderne wetenschap.
Ze trouwde op 29 juni 1931 in Groningen met de dichter/prozaïst Jan H.Eekhout, een huwelijk dat niet standhield. Eekhout verwerkte namelijk een kind bij de dienstbode en 21 mei 1943 werd de officiële scheiding uitgesproken.
HERFSTWEEMOED
...En de seizoenen gaan en keeren weder
En zien niet om naar wat in hen verging -
Mijn hart werd tot verliezen steeds gereeder
En steeds meer open voor herinnering.
Bij den voornamen dans der jaargetijden.
Wendend en wisselend in d'oude rei,
Ruischt in mijn hart één enkel lied van scheiden.
Éen menschendiepe klacht: voorbij...voorbij...
Want vluchtig als de bloesems zijn mijn droomen
En vluchtig als de sneeuw mijn vreugde en leed...
Maar de seizoenen blijven gaan en komen
Ook als dit hart van sneeuw noch bloesem weet...
ELISABETH REITSMA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten