Er zijn dichters die ten onrechte in de vergetelheid zijn geraakt en anderen waarvan het maar goed is dat ze vergeten zijn of een kleine vooetnoot in de geschiedenis zijn geworden, die even een rimpeling in de vijver veroorzaakten. Zo'n man is de op 22 november 1992 op 95 jarige leeftijd overleden Vlaamse dichter Ward Hermans. Heel zijn leven maakte hij steeds extremere keuzes uiteindelijk uitmondend in de keuze voor lidmaatschap van de SS. De man had wel degelijk schrijverstalent, maar verkwanselde die voor de verheerlijking van het nazi-dom.
Heel af en toe liet hij zien waartoe hij in staat was als hij zijn constante woede wist te beheersen en echte poëzie schreef, helaas zijn deze op een hand te tellen.
Nu wou ik bij Uw sponde komen waken,
Dan zou ik bidden weer;
Dat God het afscheid minder zwaar zou maken,
En al Uw pijn en zeer.
Dan zou ik al de laatste uren spreken
Van 't schone...dat voorbij;
En zacht, wanneer uw lieve ogen breken,
Haar laatste glans verbergen die in mij.
Dan zou ik U, geborgen in mijn armen,
Nog in Uw stervensnood,
Met al de warmte van mijn hart verwarmen,
En vechten met de Dood.
Ik wou - dit was het einde van mijn dagen.
Dan dankte ik God nog méér,
Wanneer wij saam in 't graf verenigd lagen,
Zoals ik in Uw moederschoot - weleer.
STERVEND MOEDERKE, 24 APRIL 1950
Geen opmerkingen:
Een reactie posten