Ik heb voor deze vrijdag 22 augustus een gedicht gekozen van de Vlaamse dichter Paul Snoek, die slechts 48 jaar oud werd. Zijn burgerlijke naam was Edmond André Coralie Schiettekat en zag het levenslicht op 17 december 1933. In 1961 trad hij in het huwelijk met Maria Magdalena Vereecke en het paar kreeg drie kinderen. Als jong kind was hij al geinteresseerd in de natuur en schilderkunst. Op het Klein Seminarie te Sint Niklaas kreeg hij Nederlands van de priester-dichter Anton van Wilderode. Zijn eerste gedichtenbundel publiceerde hij in 1954; zijn literaifre activiteiten namen zoveel tijd in beslag dat hij stopte met zijn rechtenstudie. Zijn diensttijd bracht hij in Duitsland door. Vanaf 1972 nam het schilderen heel veel tijd in beslag en hij had er veel succes mee. Maar dat duurde slechts kort en geraakte hij in financiële problemen. Dat leidde ook tot privé-problemen en hij verleit zijn vrouw en kinderen, vertrok naar Oostende en hertrouwde in 1977. Hij leed de laatste jaren van zijn korte leven aan depressies en kwam 19 oktober 1081 om bij een autoongeluk.
VIERDE GEDICHT VOOR MARIA MAGDALENA
Je ogen smelten in hun duister licht.
Je koude haar is een doorwaadbaar weefsel
en op je nauwelijkse lippen ligt
de oude dauwglans van je lauwe speeksel.
Je siddert en uit trillingen bestaat
je naakte slaap. Bijna alsof je luistert
of aan mijn niemandsmond een kus ontstaat
en ik mijn adem in je adem fluister,
of huiver met mijn lippen aan je hals
en aan je borsten, de gebenedijdem
terwijl ik in je lichaam vloei, zoals
een weinig wijn verdwijnt in rode zijde.
PAUL SNOEK
UIT: GEDICHTEN VOOR MARIA MAGDALENA (1971)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten