In zijn boek Korrels in Gods grote zandbak haalt Stefan Brijs een aantal schrijvers die allemaal iets met Turnhout te maken hebben gehad, even uit de vergetelheid. Hij laat duidelijk zien waarom deze schrijvers niet meer gelezen worden, maar dat heel af en toe een echt gedicht uit de pen vloeide. Dat is ook het geval bij Emiel Fleerackers. die als jong priester een paar opmerkelijke gedichten schreef. Hij was o.a. leraar Nederlands in Aalst en collega van Hugo Verriest. Een daarvan laat ik hier volgen.
DE ZEE
Ten tijde dat de vale bloemen sterven,
de zomer dood is en de zomergloor,
dat rusteloos de najaarswolken zwerven,
de woestenijen van den hemel door,
en dat het hart der menschen wel zou weenen,
doordien het voelt den grooten heimwee-nood;
de Zon gestorven en de bloemen dood.....
Toen stond ik op de duinen uit te staren,
te staren over 't wijde waterveld -
en 'l zag de zee, hoe zij de grauwe haren
van hare haren haspelde, en 't geweld,
waar zij haar natte spatting en haar schuimsel
meê op de duinen en de dammen stiet,
en als een vaan haar slui'rend witblauw pluimsel
op hals en schoudren flapperen liet.
EMIEL FLEERACKERS
Turnhout 17 april 1877
Antwerpen 1 juli 1948
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten