Het grote voordeel van het moeten kiezen van een gedicht voor de rubriek Daggedicht is dat ik gedwongen wordt deze gedichten op te zoeken en te lezen. Gelukkig heb ik een bibliotheek waarin zich veel bundels bevinden.
Voor deze 21 juni heb ik een gedicht gekozen van Anthonie Donker, een pseudoniem voor Professor Donkefrsloot.
DE DROOM
Dit somber land is niet mijn vaderland.
De tuinen van den droom zijn altijd groen.
Hier welken wilde rozen, en mijn hand
Is moe van wat zij later nog zal doen.
Alles bevreemdt mij wat op aard geschiedt.
Er staat een jongen naar een zwaan te kijken.
Zóó onbekommerd en los van vrdriet -
Een vrede die ik nooit meer kan bereiken.
Regen en sneeuw en zon en maan en wind.
Waarom hebben wij ons op weg begeven?
Het eindigt evengoed als het begint.
Er is zoveel voorbij, zooveel nog komend.
De dag moest zonder avond zijn gbleven
En ik hier eeuwig van Assisi droomend.
ANTHONIE DONKER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten