Voor deze zondag kies ik een gedicht van de in 1962 geboren dichter Rogi Wieg.
HET LAATSTE MAANLICHT
Doodgaan is een vak. Ik heb geen vak geleerd.
In het laatste maanlicht bezing ik mijzelf
als ware ik onvervangbaar groot. Verkeerd
is het niet het lijf te zien als gewelf
van de ziel, maar de ziel is slechts as, aarde,
waaroverheen het late maanlicht vaarde
alsof het een dodenschip was, geen romantiek;
mijn hartenzellen delen zich tot nieuw ziek
hersenweefsel. Het schip maakt water, zakt schuin
de aarde in. Kapitein zijn is een mooi beroep
als je niet weerkeert in een wrakke sloep.
met daarin lachende, kaartende wormen.
Ook kaarten is een vak, rode hartenaas
is de kaart die mij ontbreekt, zwart is de baas.
ROGI WIEG
UIT WAAR ZIJN JAS HANGT, EEN KEUZE UIT DE GEDICHTEN
SAMENSTELLING JUDITH FLIER
DE ARBEIDERSPERS, AMSTERDAM, 2006
Geen opmerkingen:
Een reactie posten