Onlangs zag ik bij Zembla een programma over de wantoestanden in het middelbaar en voortgezet onderwijs in Nederland. Daaruit kwam naar voren dat het peil van het onderwijs steeds meer achteruit gaat en dat het de constante wisseling in de manier van het onderwijsgeven aan de leerlingen mede daartoe bijdraagt. Een van de meest funeste ontwikkelingen is "het ontdekkend leren ". De docent fungeert daarbij niet als overdrager van kennis via het oefenen, het inslijpen van de kennis, nee hij is een begeleider die moet toezien hoe de leerlingen aanploeteren om zelf tot oplossingen te komen.
Bij het vak wiskunde leidt het talige karakter van de opdrachten niet tot méér kennis, maar juist andersom. Leerlingen kunnen de simpelste opgaven niet meer oplossen, maar omdat ze niet meer geleerd hebben via de herhaling.
Universiteiten zijn genoodzaakt de eerstejaars studenten liefst één jaar bij te spijkeren op allerlei gebieden; daardoor duurt een studie die eerst 4 jaar duurde minstens een jaar langer.
De maatschappij zadelt daarnaast de scholen op met allerlei problemen die ze zelf niet weet op te lossen. Leraren raken daardoor gefrustreerd en zijn gedwongen onbetaald veel overuren te maken en velen krijgen een burnout. Het vak van leraar wordt steeds minder aantrekkelijk o.a. ook door de lage betaling.
Een instantie die zo snel mogelijk opgegeven moet worden is het schoolbestuur. Zonder verantwoordig te hoeven afleggen, nemen de dames/heren daarvan besluiten die voor het onderwijs zeer nadelig zijn. Zo presteren ze het om gelden van het ministerie die bedoeld zijn om extra leraren aan te trekken gewoon op de bank te zetten. Dat zou niet moeten kunnen, maar schooldirecteuren hebben heel weinig te vertellen. De vakbonden moeten dit zeker aankaarten bij het ministerie.
Alles bij elkaar is het geen hoopvolle toekomst die we in het onderwijs tegemoet gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten