In 1965 draaide de Engelse regisseur David Lean de film Doctor Zhivago waarin de hoofdpersoon van dit artikel een rol speelde nl. Geraldine Chaplin. Zij werd op 31 juli 1944 als dochter geboren uit de relatie die haar vader Charles Chaplin had met Oona O'Neill, zijn vierde echtgenote. In 1974, toen ze al een groot aantal films had gedraaid kreeg ze een relatie met de beroemde Spaanse regisseur Carlos Saura en beiden kregen een zoon Shane Saura Chaplin O'Neill. Deze relatie liep stuk en ze ontmoette een Chileense filmmaker Patricia Castilla, met wie ze uiteindelijk in 2006 in het huwelijk treedt. In de periode voor haar huwelijk kregen in 1986 een dochter Oona. Door haar grote talenkennis wordt ze niet alleen in Engels gesproken films gevraagd, maar ook in Frans-en Spaans gesproken rolprenten.
In 1976 draaide ze onder regie van Carlos Saura de film Cria Cuervos.
Voor haar rol in En la Ciudad sin limites uit 2002 kreeg ze de Goya Award.
Voor deze donderdag 31 juli kies ik een gedicht van de voor mij onbekende Vlaamse dichter Nic van Bruggen; in 1938 in Merksem geboren. Hij debuteerde als dichter in 1962 met de bundel Een Kogel. In zijn gedichten betrok hij allerlei kunstvormen. Naast gedichten schreef hij ook verhalen. In 1991 overleed hij in Antwerpen. DROEF MAAR EERLIJK LIEFDESGEDICHT Ik zal de dag beginnen als een vlek in de lakens. Ik zal uit je handen de leegte der tederheid eten. In je mond de witte hitte der waarheid vinden. Mijn valk zal de stilte van een wingewest ontdekken. Wij zullen vreedzaam ontwaken op de koele kussens der droefheid. Ik kus je. Ik zal een boek voor je kopen, en laarsjes, mijn ademhaling herzien, een triest feest bedenken, en wijn en rozen voor ons kiezen, Het zal een dag worden, geurend als een boomgaard, als een koorstig orakel van liefde, stervend aan je lippen, trouw aan de eeuwige herfst. Ik omhels je. De avond zal langzaam groeien, verlaten als een windstreek, eenzaam als een rivier, maar warm als de nachtwind die ons herkent en de regen of de schaduw van een vriend. En al wat schuldig is zal ik voor je verzamelen: mijn mooiste zonde, het geluid van een traan, de luie geur van je zweet en de dubbele bodem van de dood. Ik leef van je. NIC VAN BRUGGEN
Bovenstaande opname is van de beroemde Libanese christelijke zangeres Nouhad Wadi Haddad, in de wereld bekend onder de naam Fairuz. Van huis uit behoorde zij tot de Maronitische kerk, maar na haar huwelijk met Assi Rahbani werd zij Grieks Ortodox. Zij werd 21 november 1935 in Libanon geboren en het gezin kreeg naast Nouhad nog 3 andere kinderen. Op 10 jarige leeftijd viel haar prachtige stem op en kwam zij onder de hoede van Mohammed Fleyfel, een leraar aan het conservatorium. Hij leerde haar ook het reciteren van de Koran. De beroemde zanger Majida Roumi schreef verschillende liederen voor haar. Haar eerste openbare optreden was tijdens het Baalbek Festival in 1957. Liefst 1500 liederen heeft zij op haar repertoire.
Dit zelfportret is vervaardigd door de Zweedse kunstschilder Oscar Björck. Hij werd 15 januari 1860 in Stockholm geboren, waar hij van 1877 tot 1882 studeerde aan de Kunstacademie. Hij sloot zich aan bij de kunstenaarskolonie op het visserseiland Skagen, waar hij o.a. bevriend raakte met Peder Severin Kroyer. In de jaren 1883 tot 1885 verbleef hij in het buitenland. In het begin van zijn carrière schilderde hij hoofdzakelijk genrewerken en landschappen. Later waren het vooral portretten, die tijdens zijn leven zeer gewaardeerd werden en hem opdrachten bezorgden van het Zweedse en Duitse hof. 5 december 1925 overleed hij in Stockholm.
Vrijheid van meningsuiting is een bijzonder groot goed en dat recht moet oprecht gekoesterd worden, vandaar dat er in Nederland zeer terughoudend wordt opgetreden bij het verbieden van demonstraties. De zinloze strijd in Gaza leidt opvallend genoeg vooral tot reacties in West Europa en bij de demonstraties met name in Frankrijk en Nederland zien we een bijverschijnsel optreden dat doet denken aan de jaren "30 en "40 uitmondend in een planmatige vernietiging van die mensen waartegen een aantal demonstranten nu ook protesteren.
De moord op een drietal Israëlische jongeren en de wraakneming door extremistische kolonisten zijn de aanleiding tot de huidige strijd die geen overwinnaar kan opleveren. Opvallend is dat de daders van de moord op de Palestijn wel zijn gearresteerd, maar dat de Palestijnen de moord op de Israelische tieners noch hebben veroordeeld, noch hebben geprobeerd de daders te arresteren. Hamas dat via "democratische" verkiezingen aan de macht is gekomen, heeft helaas zijn machtspositie niet gebruikt om zich bezig met het opbouwen van infrastructuur, van gezondheidszorg, van onderwijs, van huizenbouw, van riolering etc. Nee, dat gebeurde door de Verenigde Naties, terwijl Hamas zich alleen bezig hield met het aanschaffen van allerlei wapentuig w.o. geavanceerde raketten.
Kritiek op de regering van Israël is wat mij betreft normaal en ook geoorloofd, maar dat de staat Israël wordt vereenzelvigd met het Joodse volk is onjuist en gevaarlijk. Het roepen van "Dood aan de Joden!" moet dan ook veroordeeld worden.
Toen ik in Amsterdam studeerde begin jaren 60 bezocht ik veel regelmatiger dan nu het geval is de bioscoop en zag alle films van de beroemde Zweedse regisseur Ingmar Bergman. Dit artikel begint met een klein stukje uit een van mijn lievelingsfilms en een van mijn favoriete acteurs nl. Wilde Aardbeien. Omdat zijn vader een luthers predikant was groeide hij op temidden van religieuze beelden en theologische discussies. In zijn films worden existeniële vragen over sterfelijkheid, eenzaamheid en geloof gesteld. Zijn eerste films vertonen een duidelijke en hechte structuur, maar in zijn latere films gaan zijn acteurs steeds meer improviseren en bepaalde Bergman alleen de richting waar het verhaal moest heengaan. In zijn films zien we telkens een kleine groep vaste acteurs optreden w.o. Victor Sjöström, Bibi Anderson, Harriet Anderson, Gunnar Bkörnstrand, In grid Thulin, Max von Sydow en Liv Ullman. Bovendien had hij het geluk over een fantastische cameraman te beschikken, die van 1953 tot en met 1982 met hem samenwerkte. De dag dat Bergman overleed, stierf ook zijn Italiaanse kunstbroeder Michelangelo Antonioni .
Sommarnattens leende. - Glimlach van een zomernacht
Voor deze woensdag 30 juli kies ik een gedicht van de voor mij onbekende dichter Paul Verburggen. Deze Vlaming werd 10 september 1891 in Boom geboren en overleed 17 juni 1966 in Deurne. Was graanhandelaar, maar schreef daarnaast ook gedichten. Hij publiceerde voor het eerst in het blad De Beweging van de Tachtiger Albert Verwey. Na de Eerste Wereldoorlog verschenen van hem gedichten in het expressionistische tijdschrift Ruimte. In de loop van zijn leven werd hij steeds meer ascetisch en wereldvreemd. P.G.Buckinx liet in 1964 een bloemlezing met zijn gedichten verschijnen onder de titel Zoek de Zonkant. TERUGBLIK voor Willy E. Prins Soms hoor ik meisjes lachen in de buurt. Er knarsen oude hengsels in de straat, Én even, als een droom, flitst blank ommuurd, een tuin vol wit en schuimend rood voorbij. Het was zo zeldzaam in mijn dorp. Haast niets dan bleke kindren leefden daar en alles scheen zo ver, zo los, zo gans uiteengerukt, vol kuilen, bulten en gezwel, met midden in de marteling van dode bomen, krochtjes links en rechts, en soms wat bloemgeflonker, dat vol van siepe, schone hartstocht ging. Maar de rivier hield alles schoon en rein. Er kwamen 's avonds donkre mannen staan, begoocheld door wat laat geschemer van geluk. Ik zelf was jong, ik zelf was toen zeer jong.... Soms hoor ik meisjes schaatrend lachen in de straat. PAUL VERBRUGGEN
Op bovenstaande video zien en horen we een uitvoering van de in 1957 geschreven song The first time ever I saw your face. Het was de singer/songwriter Ewan MacColl die dit lied schreef voor Peggy Seeger. Het werd een internationaal succes in 1972 door bovenstaande uitvoering van Roberta Flack, die het lied echter al zong op haar in 1969 uitgebrachte album First Take. Haar uitvoering is veel langzamer dan Peggy Seeger het zong.
Clint Eastwood gebruikte deze song in zijn regisseursdebuut Play Misty for Me. Onnoemelijk veel artiesten hebben het lied opgenomen; om er een paar te noemen Andy Wliiams, Celine Dion, Don McLean, Johnny Cash, José Carrreras, Marianne Faithfull, Petula Clark, Mel Tormé etc.
13 augustus 1852 zag de schilder van dit zelfportret Christian Krohg het leven in het plaatsje Vestre Aker in Denemarken. Naast het schilderen hield hij zich ook bezig met het schrijven en met journalistiek. Zijn vader, advocaat van beroep zag graag dat Christian rechten ging studeren; dat gebeurde ook maar al gauw vertrok zijn zoon naar een kunstacademie in Karlsruhe. Hij schilderde vooral het l,even van de sociale onderlaag in de maatschappijn w.o. prostituees. Hij maakte deel uit van een groep kunstenaar die zich de Skagenschilders noemden. Hij was getrouwd met Oda Krohg, die eveneens kunstenares was. Hij stierf 16 oktober 1925 in Christiania. Krohg beeldde zich ook af bij de schildersezel.
27 juli 1984 overleed de acteur James Mason, waarvan hierboven een clip is te zien uit de film Odd Man Out uit 1947 en geregisseerd door Carol Reed. James Neville Mason werd op 15 mei 1909 geboren in de plaats Huddersfield in het graafschap Yorkshire. Hij studeerde architectuur in Cambridge, maar vond acteren een veel zinvollere bezigheid. In het begin van zijn carrière speelde hij toneel in de Old Vic. Hij werd dienstweigeraar en speelde achtereenvolgens in The Man in Grey uit 1943 en in 1945 in The Wicked Lady. Zoals zovele Europese acteurs vertrok hij naar Hollywood, waar hij snel vaste grond onder zijn voeten kreeg en van de regisseur Max Ophüls rollen kreeg aangeboden in de films Caught en The Reckless Moment
In 1954 kreeg hij zijn eerste Oscarnominatie voor zijn rol van een in het verleden succesvolle acteur in de film A Star is Born met Judy Garland in de regie van Georg Cukor. Een bijzondere rol was in het familiedrama Bigger than Life van de regisseur Nicholas Rey waarin voor het eerst het thema van medicijnverslaving aan de orde werd gesteld. In 1959 speelde hij in de film North by Northwest van Hitchcock en wel die van de schurk Van Dam met de beroemde scenes van het sproeivliegtuigje en op de Mount Rushmore.
In 1960 verliet hij de Verenigde Staten en keerde terug naar zijn vaderland. In 1962 speelde hij de zeer moeilijke rol van Humbert Humbert, een gekwelde pedofiel in de film Lolita naar het boek van Nabokov en geregisseerd door Stanley Kubrick. Sommige regisseurs zagen in hem hun gedroomde acteur, zoals b.v. Sydney Lumet die hem in vier films regisseerde w.o. The Deadly Affair uit 1967 en twee jaar voor het overlijden van Mason in The Verdict in 1982. Mason viel vooral op door zijn bijzonder stemgeluid, maar ook door zijn uiterlijk dat altijd iets sinisters, iets angstaanjagends had; charmant en tegelijk onberekenbaar.
Na een pauze vanwege een vacantie in het prachtige Brabantse land hervat ik mijn artikelen op mijn weblog. Als daggedicht voor deze maandag 28 juli 2014 heb ik een gedicht gekozen van J.W.Schulte Nordholt. Deze op 12 september 1920 geboren dichter was ook bekend door zijn publicatie over de Verenigde Staten. Tijdens de 2de Wereldorlog werd hij door de Nazi's gearresteerd en zat in Nederland en Duitsland gevangen. In 1966 werd hij hoogleraar aan de Leidse Universiteit, waar hij in 1983 afscheid nam vanwege gezondheidsredenen. Hij stierf 16 augustus 1995 in Wassenaar, LICHAAM Het lichaam, dat ik liefheb, dit plantaardige gewas, soms zo doorschijnend als glas. soms als eneeuw zo wit, het is een zuil die zit in een vervallen tempel, gras en klimop als een jas eromheen, en elk lid lijdt met het geheel, mensen zijn wij met mensen, tastende, parende, met mooie wensen, en met een bloedsomloop van aarde, die klopt in de keel. JW.SCHULTE NORTHOLT.
Dit zelfportret is geschilderd door de op 29 september 1869 in Kristiania geboren Harald Oskar Sohlberg. Het gezin bestond uit liefst 11 kinderen; zijn vader was er fel op tegen dat hij kunstenaar werd, maar dankzij een vriend van zijn vader , die hem weet te overtuigen van het grote talent van zijn zoon, mag hij toch naar een academie in Valdres. Hij maakt kennis met verschillende kunstenaars als Sven Jorgensen, Eilif Petersen en Erik Werenskiold. Meestal schildert in de bergen van Rondane en in de stad Roros. Net als veel van zijn generatiegenoten weet hij de atmosfeer en het licht te vangen in zijn schilderijen. Een goed voorbeeld hiervan is Zomernacht dat hij schilderde in 1899. Op latere schilderijen krijgen zijn berglandschappen iets mystieks.19 juni 1935 overlijdt hij aan kanker.
Wie Argentinië zegt, denkt waarschijnlijk, juist in deze tijd, aan Lionel Messi. Maar dit land heeft gelukkig ook op cultureel gebied veel voortgebracht; daarbij kunnen we denken aan de schrijver Borges en de componist Astor Piazolla. Maar ik wil hier een lans breken voor de op 24 juni 1935 verongelukte componist en zanger Carlos Gardel. Hij werd geboren op 11 december 1890 in Toulouse, maar hij brengt zijn jeugd door in Argentinië. Aan het begin van zijn carrière trad hij vooral op in cafés en privé feesten. Gardel is dé componist van de tango-cancion en zijn eerste succes behaald hij met het nummer Mi noche triste. Hij maakte lange tournees door Zuid Amerika, maar trad ook op in Europa. Vanwege zijn grote succes mocht hij ook drie films maken, die hoewel ze qua verhaal erg setimenteel zijn, laten zien dat Gardel een enorme uitstraling had.
De laatste film waarin Gardel optrad en zong. In 1935 kwam Gardel om het leven bij een vliegtuigongeluk in het Colombiaanse Medellin. Ook zijn begeleidingsgroep La Pera lieten het leven. Hij werd begraven in het La Chacarita Cemetery in Buenos Aires. Miljoenen fans in Latijns Amerika rouwden om dit verlies.
Voor deze woensdag 9 juli, een regenachtige dag, kies ik als daggedicht een gedicht van de op 9 januari 1894 in Westervoort geboren dichter Jan Jurjen Zeldenthuis.Hij was een scheidkundige en daarna werkte hij als gemeenteambtenaar te Amsterdam. Toen De Nieuwe Gids in 1938 na de dood van Willem Kloos door de fascist Alfred Haighton was opgekocht, verliet hij met 27 andere medewerkers dit tijdsc hrift. Hij trouwde op 5 juni 1919 met Jacomina Petronelle van der Koog, op 5 mei 1896 in Amsterdam geboren. In 1924 scheidde hij van haar en hertrouwde in dat zelfde jaar met de 36 jarige Duitse Karoline Margarethe Henriette Kneusel. Maar ook dat huwelijk liep op de klippen en opnieuw hertrouwde hij en wel met Hanna Maria Diamant. Zeldenthuis werkte mee aan De Gids, Den Gulden Winckel en Onze Eeuw. De exacte datum van overlijden is niet bekend, in ieder geval was het na 1962.
Wind en regen Een jong gelaat Is oud geworden; Heel langzaam gaat Reeds het verdorde Blad langs de wegen.
Wind en regen; Wat gaat? Wat blijft? Wie weet hoe weinig Mijn hand nog schrijft? Alles heeft eindig Den Dood gekregen.
Wind en regen; Een l,ied, een lied, Dat zal besluiten Wat woorden niet Meer kunnen uiten, Wat bleef verzwegen!....
De film Gaslight met Ingrid Bergman en Charles Boyer is een van de vele opvallende films die geregisseerd zijn door de op 7 juli 1899 geboren George Dewey Cukor. Zijn ouders waren Joods-Hongaarse immigranten. Hij groeide met zijn oudere zus Elise op in zijn geboortestad en was vanaf zijn jeugd al geinteresseerd in het medium Theater.. In 1918 begon hij zijn carrière als regie-assistent in een theater in Chicago; daarna werd hij een succesvol Broadway regisseur. In deze tijd leerde hij de toen nog onbekende actrice Bette Davis kennen. In 1929 sloot hij zich aan bij de groep Broadway acteurs die hun heil zochten in het medium film. Hij werd bevriend met David O. Selznick die hem als filmregisseur liet debuteren met de film Tarnished Lady.
Hij gaf Katherine Hepburn de kans te debuteren in de rolprent A Bill of Divorcement met John Barrymore als tegenspeler. Maar echt bekend werd Cukor met de film Little Women naar een roman van Louisa May Alcott. Zijn volgende film Dinner at Eight was een groot financieel succes en dat juist in een periode dat de crisis op haar hoogtepunt was.
Cukor, die openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkwam, was een echte vrouwenregisseur en hij had een goede neus voor actrices, die hij tot bijzonder spel wist te brengen. We kunnen hierbij denken aan Joan Crawford, Greta Garbo, Norma Shaerer, Ingrid Bergman en Judy Holliday. Veel van zijn acteurs kregen een Oscar of een nominatie daarvoor.
Dit is een detailopname van een zelfportret geschilderd door de jong gestorven Zweedse schilder Ivar Arosenius. Hij werd op 8 oktober 1878 in Göteborg geboren en studeerde aan de academie in Stockholm. Tot 1903 studeerde hij achtereenvolgens in München en Parijs. In zijn vroege werken toont hij zich een angstig en cynisch man, maar na zijn huwelijk krijgt zijn werk een optimistischer inslag. Zijn schilderijen vertonen kenmerken van symboliek, jugendstil.maar ook invloeden van oriëntaalse miniaturen en de volksschilderkuntst uit Värmerland. Hij overlijdt in 1909 aan Hemofilie.
Valentine's heart is de song die Tanita Tikaram op bovenstaande opname zingt. Ik vraag me af wat er van deze zangeres met haar gevoileerde stem is geworden. Haar vader was gestationeerd bij het Britse leger in Duitsland, vandaar dat ze op 12 augustus 1969 in Münster werd geboren. Tot haar 12de jaar verbleef ze in Waldniel, daarna ging het gezin weer terug naar Engeland. In 1988 bracht ze haar debuutalbum "Ancient Haert "uit met twee nummers waarmee ze beroemd werd nl. Good Tradition en Twist in My Sobriety. Daarna bracht ze nog een 4 tal albums uit, waarna ze uit de spotlights verdween en een teruggetrokken leven leidt. Af en toe verschijnt er nog een album, maar die trekken nauwelijks nog aandacht.
Voor deze maandag 7 juli kies ik een gedicht van de in 1913 geboren dichter Frans Buyle. Deze Vlaamse dichter werd op 18 september 1913 geboren in Sint-Niklaas. Na de lagere school ging hij in een fabriek werken als weversknaap en bracht het tot volleerd tapijtwever. Onder het pseudoniem J. Verbruggen publiceerde hij gedichten die de aandacht trokken van Marnix Gijsen en Raymond Herreman.
Politiek gezien was hij uiterst links en moest hij vanwege zijn dienstweigeren 6 maanden de gevangenis in. In 1934 maakt hij een enorme draai door de kennismaking met Joris van Severen en bekeerde zich tot de Dietse gedachte. Gaat in 1939 werken bij het Weekblad De Week en gebruikt de schuilnaam Jan van Nivelles. In de oorlogsjaren werkt hij bij het dagblad Het Vlaamsche Land.
Na de oorlog werd hij vanwege zijn medewerking aan laatst genoemd dagblad en het publiceren in De Regenboog werd hij aangeklaagd en gevangen gezet, maar werd vrijgesproken. Hij raakt echter wel zijn baan kwijt en vanwege zijn gevreesde kritieken waarin hij niemand spaarde, wil geen enkele krant hem meer hebben.
Hij was inmiddels gaan samenwonen met Liane Bruylants; 22 februari 1977 pleegt hij zelfdoding in Antwerpen.
DE GEK IN DE REGENTON
Ze zeggen dat ik gek ben en het regent; ikdrijf op 't water en v ermaak mij wat. God, in zijn liefde, heeft ons wijs gezegend u met een woonst, mij met een regenvat.
De mensen blijven soms staan kijken en lachen dan omdat ik lach; ik weet het doel niet dat ik moet bereiken, maar zwaai toch reeds de overwinnaarsvlag.
Ik drijf des nachts over het water en door de stilte valt dan soms een witte ster. ik vind die ginds wel, in de diepte, later, en blij als altijd ieder doel te ver.
In 1955 kwam de film I'll cry tomorrow in roulatie met de persoon aan wie ik dit levensbericht wijd nl. de Amerikaanse actrice Susan Hayward. Haar eigenlijke naam was Edythe Marrener en zij werd op 30 juni 1918 in Brooklyn geboren. Na haar schoolopleiding ging zij modellenwerk doen en ze viel vanwege haar rode haren direct op. Zoals zovele andere meisjes wilde ze actrice worden en vertrok naar Hollywood om er auditie te doen voor de rol van Scarlett O ' Hara in de film Gone with the Wind, maar de rol ging naar Vivien Leigh. In 1939 werd ze beloond voor haar vasthoudendheid en kreeg een rol aangeboden in de film Beau Geste, waarin ze tegenover Gary Cooper stond. De volgende film waarin ze optrad was de thriller Among the Living.
Haar doorbraak kwam met de film Reap the Wild Wind geregisserd door Cecil B. DeMille en gedraaid in 1942. Haar eerste Oscarnominatie kreeg ze voor de rol van alcoholiste in The Story of a Woman. Haar tweede Oscarnominatie kreeg ze voor haar rol in The foolish Heart, maar ook deze keer ging de prijs haar neus voorbij. Ze was nu een echte ster en kon haar rollen uitkiezen; wat uitmondde in bijzondere rollen in de films With a Song in my Heart en I 'll Cry Tomorrow. Maar opnieuw ging de Oscar aan haar neus voorbij.
7 minuten uit de rolprent The Story of a Woman Maar eindelijk lachte het geluk haar toe en kreeg zij in 1958 dan eindelijk deze felbegeerde prijs voor haar rol van Barbara Graham in de film I want to Live. Haar vertolking van deze wegens een moord tot de doodstraf veroordeelde vrouw wordt algemeen beschouwd als een van de beste in de filmgeschiedenis.
The Garden of Evil uit 1954 met Richard Widmark, Cameron Mitchell e.a.
In 1972 speelde ze haar laatste film rol; in datzelfde jaar werd bij haar een hersentumor ontdekt, wellicht veroorzaakt door de ioniserende straling waaraan ze werd blootgesteld in Utah tijdens de opnames voor de rolprent uit 1956 The Conqueror. Men kon haar voor het laatst in het openbaar zien in 1974 bij de uitreiking van de Oscar-prijzen. 14 Maart 1975 moest ze zich gewonnen geven en overleed thuis in Hollywood.
Dit is de beroemde openingsscène van de film Touch of Evil, waarin degene aan wie ik dit levensbericht wijd een rol speelt. Haar naam was Jeanette Helen Morrison, die als actrice bekendheid kreeg onder de naam Janet Leigh. Ze werd ontdekt door de actrice Norma Shearer.
6 juli 1927 werd ze in Merced geboren. Een van haar belangrijkste rollen speelde ze in de beroemde film Psycho geregisseerd door Alfred Hitchcock. Opvallend was dat Maron Crane al snel in de film wordt omgebracht in de angstaanjagende douche-scène.
Nadat ze in het begin van haar carrière voornamelijk in populaire films speelde, krfeeg ze in het tweede deel van haar loopbaan de kans om dramatische rollen te spelen. 14 juni 1951 trouwde ze voor de derde keer met Tonny Curtis. Ze kregen twee kinderen, die beiden actrices werden. Samen met hem maakte ze vijf films w.o. Houdini en De Vikingen. Omdat ze meer bij haar kinderen wilde zijn nam ze nog nauwelijks rollen aan. In 1962 speelde ze naast Frank Sinatra een rol in The Manchurian Candidate.
Nadat haar huwelijk met Curtis op de klippen was gelopen trouwde ze met de effectemakelaar Robert Brandt met wie ze 42 jaar getrouwd bleef. Ze leed haar hele leven aan vasculitis en overleed thuis op 3 oktober 2004.
Dit zelfportret is geschilderd door de Zweedse kunstschilderes Hanna Pauli, die 13 januari 1864 in Stockholm werd geboren. Haar vader was had een muziekuitgeverij en was jood. Zij studeerde o.a. de Koninklijke Zweedse Kunstacademie. In 1885 vertrok ze naar Parijs, waar ze ging samenwonen met haar vriendin Eva Bonnier. Ze werd beinvloed door schilders als Edouard Manet en Jules Bastien-Lepage. Ze kreeg de kans haar werken te exposeren op de Wereldotentoonstelling van 1889. Ze schilderde in realistische stijl met duidelijke impressionistische invloeden. Teruggekeerd in Stockholm trad ze in het huwelijk met de kunstschilder Georg Pauli. Samen maakten ze lange reizen. 29 december 1940 overleed ze op 76 jarige leeftijd.
Voor deze zondag 6 juli kies ik een gedicht van Joop Weremeus Buning; zowel de familie van zijn vader als die van zijn moeder behoorden tot de welgestelden van Arnhem en Velp. Hij wordt op 4 mei 1891 in Velp geboren; 4 jaar oud verhuist het gezin naar Katwijk, maar in 1907 wordt er opnieuw terug verhuisd naar Velp. Al 20 jaar oud slaagt hij voor de HBS. Jop vertrekt naar Amsterdam om er voor notaris te gaan studeren, maar hij breekt deze studie af en kiest voor journalistiek en literatuur. In 1914 krijgt hij een verhouding met een jonge vrouw, die echter in hetzelfde jaar overlijdt. Dit verdriet inspireert hem tot het schrijven van zijn debuutbundel In Memoriam. 20 juli 1920 trouwt hij met Gerritdiena Johanna Ensink, zij krijgen in juni 1921 een zoon. Helaas komt aan dit huwelijk in 1931 een einde, als hij Miep van 't Hoff-Kools leert kennen en hij voor haar zijn 1ste vrouw en zoon verlaat. Om door te kunnen werken en inkomsten te houden meldt hij zich in 1942 opportunistisch aan bij de Kultuurkamer. Van enige collaboratie met de Nazi's is nooit iets gebleken en dus krijgt hij slechts één jaar een publicatieverbod. Hij overlijdt op 16 november 1958 aan pleuritis in het Wilhelmina Gasthuis in Amsterdam.
DES NACHTS
Dit is het leven, duidter en bemind. Achter het los behangsel speelt de wind, Een nachtlicht schijnt, de muizen knagen. De morgenschemering begint te dagen. De slaperige moeder voedt haar kind.
Meer kan geen mensch verdragen Dan dat, terwijl het daglicht wint, Met ieder langzaam weder adem halen. Een eeuwigheid vergaat, een eeuwigheid begint, Als in een sluimering.......
Jammer genoeg zong Micheline van Hautem dit chanson niet tijdens het concert dat zij gisteravond gaf in het intieme theatertje Het Pakhuis, dat door Frank de Kleer vorig jaar is gebouwd en ingericht. Het was zaterdagavond 5 juli en dus eigenlijk een onmogelijke avond, want die avond speelde het Nederlandse Elftal haar kwartfinale wedstrijd tegen Costa Rica en dus had Frank in overleg met Micheline besloten deze avond een tweetal korte concerten te organiseren. Een die begon om 20.00 uur en een die begon om 22.00 uur. Het eerste concert werd bijgewoond door ongeveer 30 mensen; bij mijn concert om 22.00 uur waren slechts een 15 tal toehoorders waaronder een 2tal mannen.
Ik heb Micheline inmiddels al een paar keer gezien en beluisterd en hoewel haar performance nog altijd enorm is, zou ik graag zien dat ze haar repertoire gaat uitbreiden met ook andere Franse chansonniers b.v. Jean Ferrat, Mouloudji en Serge Lama. Het schijnt dat ze ook Jiddische liederen zingt, maar die heb ik haar nog nooit horen zingen. Af en toe wisselt ze de franse teksten af met stukjes engelse vertalingen; daarnaast zingt ze bv. het overbekende Ne me Quitte pas in het ZuidAfrikaans. Daar ben ik niet zo'n liefhebber van. Tot slot van dit optreden zong ze samen met Frank en Marito het nummer "Johnny, tu n'est pas un ange" zoals Edith Piaf in 1953 het lied van Richard Stein en Liviu Deleanu vertaalde. Overigens is dit lied geplagieerd door Les Paul en Mary Ford in " Johnny is the boy for me".
Ik hoop dus echt, dat bij een volgend concert van Micheline een totaal ander repertoire wortdt gebracht.
Hier een zigeunerachtige uitvoering van Johnny........
In 1984 kwam het speelfilmdebuut van de maker van roemruchte en omstreden televisieprogramma's als De Fred Haché Show en Barend is weer bezig uit met als titel Schatjes. In deze film speelt een gezin de hoofdrol waarin de ouders een kat-en muisspel met hun kinderen die voor eerstgenoemden zeer slecht afloopt.
Ruud van Hemert werd op 29 oktober 1938 in Amsterdam geboren als zoon van Willy van Hemert en Miep Kronenburg, een danseres. De film was een enorm succes. Van Hemert is vooral bekend om zijn provocerende seksscènes, die passen in de sfeer van het vrijgevochten Nederland in die tijd. In 1988 konden we "genieten"van de maner waarop een meisje van 16 jaar die is een kooster is opgegroeid en opgevoed naar de grote stad gaat om daar kennis te maken met de lichamelijke liefde. Algemeen wordt gezegd dat Honneponnetje een van de slechtste films was ooit in Nederland gedraaid
In 2011 dus 23 jaar later probeerde hij opnieuw een film te regisseren en gebruikte daarvoor een script naar de roman Ik ook van jou van Ronald Giphart.
Ondanks dat we niet kunnen zeggen dat van Hemert een goed regisseur was, streefde hij wel naar perfectie en kreeg van zijn acteur niet voor niets de bijnaam " Bruut ". In 2011 werd bij een onderzoek keelkanker bij Van Hemert geconstateerd en hij verloor deze ongelijke strijd op 5 juli 2012 in Wapserveen.
Dit lied kun je nauwelijks met droge ogen horenzeker in de uitvoering van de Amerikaanse tenor van joodse origine Richard Tucker.Rozshinkes mit Mandeln is een jiddisch gedicht geschreven door Abraham Goldfaden in 1880. Hij gebruikte het in de door hem gecomponeerde operette Shulamis. Moeders zingen een slaapliedje voor hun zonen. Het is een allegorie voor de wens van de Joden om terug te keren naar hun vaderland. Het lied kent talrijke uitvoeringen.
Gisteravond hebben we de avondfilm bijgewoond die theater Het Slinger iedere maand organiseert. Gisteravond werd de film Philomena vertoond, waarin een eenvoudige Ierse vrouw opzoek gaat naar haar zoon, die zij als ongehuwde zwangere vrouw moest afstaan en die zoals de meeste kinderen verkocht werden aan rijke Amerikanen. Het klooster verdiende dik aan deze " handel " terwijl de meisjes drie jaren verplicht waren te blijven werken in het klooster om de kost en inwoning terug te betalen.
Ze wordt geholpen door een journalist, net ontslagen bij de BBC, die langzamerhand de wereld van Philomena wordt binnengezogen en een enorme woede ontwikkelt tegen het instituut kerk. Heel te goed in de scene in het klooster waar hij de oude zuster Hildegard tot excuses probeert te dwingen, maar zij volhardt in het standpunt dat deze ongehuwde moeders voor hun zonde gestraft moesten worden.
De rol van Philomena wordt fantastisch gespeeld door Judy Dench, die hoe ouder zij wordt, steeds beter gaat spelen. Het weer speelde gelukkig mee. We gaan goed in de gaten houden welke films er vertoond gaan worden.
Vandaag kies ik als daggedicht een gedicht van Jan Prins, genomen uit zijn bundel Tochten verschenen in 1911. Bij de burgerlijke stand stond hij ingeschreven als Christiaan Louis Schepp geboren te Rotterdan 5 februari 1876. Achtentwintig jaar was hij marine-officier; tijdens deze periode kwam hij een aantal keren in Nederlands Indië. Nadat hij om gezondheidsredenen was afgekeurd had hij tijd om zijn indrukken van zijn reizen in verzen vast te leggen. Nog op hoge leeftijd ging hij grieks studeren bij de classicus P.C.Boutens. DE ZWERVER
Door een leegen kouden akker loopt een oude arme stakker zoekend in den harden grond of - ie geen petatters vond. Wroetend gaan de zwarten handen, Klapperendde zwarten tanden, gulzig glimt de grauwe mond of - ie geen petatters vond. In den avond nog, bedrogen, ging de moede schim gebogen, knoop de zwarte schaduw rond of - ie geen petatters vond. En alvorens te beginnen aan het maal, zei de bazinne hoe een groote, vreemde hond zocht, oe - ie petatters vond. JAN PRINS.
Deze schilderes afkomstig uit het Finse Noormarkku en geboren op 3 september 1861 heeft zichzelf een aantal keren afgebeeld. Toen zij 11 jaar oud was maakte haar vader een einde aan zijn leven. Met financiële steun van een oom kon zij in 1876 gaan studeren aan de Academie in Helsinki. Vanwege haar grote talenten kreeg zij een beurs om in Parijs te gaan studeren. Daar sloot zich zich aan bij een groep van kunstenaars uit Scandinavië. In 1896 ging ze voor een studiereis naar Italië en ontmoette daar Raffaello Gambogi, met wie ze trouwde. Helaas bleek dat huwelijk geen succes, want hij was haar regelmatig ontrouw. Ondanks dat feit bleef zij hem toch trouw temeer toen bleek dat hij psychisch niet in orde was. Zij kon zich niet meer tot het schilderen zetten en het paar raakte in financiële problemen en vereenzaamde. 31 december 1919 overleed zij aan een longontsteking in Antignano.
In dit fragment - de veilingscène - uit de film North by Northwest van Alfred Hitchcockspeelde de actrice aan wie ik dit levensbericht wijd de rol van de femme fatale. 4 juli 1924 zag Eva Marie Sanit het leven in Newark. Zij ging in Delmar naar de Bethlehem Central High School en daarna naar de Bowling Green State University. In 1953 kreeg ze een rol in het stuk The trip to Bountiful, waarin ook Jo Van Fleet en Lilian Gish speelden. Daarna trad zij op in Middle of the Night van Paddy Chayefski. Haar filmdebuut maakte ze On the Waterfront van de regisseur Elia Kazan, waarin ze de rol van Edie Doyle speelt, met als tegenspeler Marlon Brando.
Hoewel ze door de Hitchcock film allerlei aanbiedingen kreeg besloot ze het wat rustige aan te gaan doen en meer tijd te besteden aan haar gezin. Dus koos ze haar rollen uit en konden we haar bewonderen in de film Exodus, naar een boek van Leon Uris, met Paul Newman, geregisseerd door Otto Preminger. In 1962 speelde ze als tegenspeelster van o.a. Warren Beatty en Karl Malden mee in het drama All Fall Down geregisseerd door John Frankenheimer.
Bovenstaand is een trailer te zien van de film The Sandpiper onder de regie van Vincente Minelli met Elisabth Taylor en Richard Burton als tegenspelers. Omdat ze geen goede rollen meer aangeboden kreeg, keerde ze terug naar de televisie. Gezien haar leeftijd is het niet vreemd dat we weinig nog van haar horen. 28 oktober 1951 trouwde ze met Jeffrey Hayden en uitzonderlijk is het bij dit ene huwelijk gebleven.
Tijdens de Evensong die het Kamerkoor Vianen 16 november zingt in de Grote Kerk in Vianen zingen we ook bovenstaand lied in een arrangement van de beroemde Engelse componist John Rutter.Hij is inmiddels 68 jaar oud en hoewel hij geen belijdend gelovige is, schrijft hij na zijn studietijd aan het Clare College in Cambridge hoofdzakelijk geestelijke koormuziek. Hij schrijft in een stijl die eclectisch noemen d.w.z. dat hij invloeden gebruikt uit andere koortradities en daarnaast ook kenmerkende zaken uit popmuziek en jazz. Opvallend zijn de veel voorkomende asyncopische ritmes. Hij schreef slechts één orkestwerk de Suite Antique.
De Prelude uit dit werk voor dwarsfluit, clavecimbel en strijkorkest,
Als daggedicht voor vrijdag 4 juli heb ik een gedicht gekozen van Willem de Mérode, de dichter die bekend is geworden door het feit dat hij vanwege zijn homoseksualiteit omstreden was en zelfs veroordeeld werd tot een gevangenisstraf. Over deze dichter heeft Hans Werkman een biografie geschreven die de titel Bitterzoete overvloed draagt.
DE ROOS
Rijk en luchthartig heeft de roos gebloeid. Haar zijden prachtgewaad was snel versleten Van een berooid hart wil geen mensch meer weten. 't Verhaal van armoe heeft nog nooit geboeid.
Wie wandelt door een leeggewaaide hof? Wie plukt zich een boeket van doode rozen? Trots dorens wordt een jonge knop gekozen. Men waagt zijn bloed niet voor dor hout en lof.
IJdel en droef was dit vervoerend blozen, Ons nu ontslapen zorgen nutteloos. En wie dit als zijn levenslust verkoos, Heeft niets dan wonden en verdriet gekozen.
De Zweedse schilder vervaardigde dit zelfportret en het behoort tot zijn latere periode toen beinvloed werd door de Franse impressionisten. Toen hij 14 jaar oud was ging hij in Göteburg aan de academie studeren en kreeg daar les van Carl Larsson en Bruni Liljeforsgaten. Gedurende de jaren 1890 tot 1897 maakte hij studiereizen door o.a. Spanje en Frankrijk. In 1897 werd hij benoemd tot directeur van zijn oude school in Goteburg en in 1925 werd hij benoemd tot hoofddocent aan de Koninklijke Academie in Stockholm. In 1911 gaf hij de architect Ivar Callmander opdracht tot het bouwen van een huis met atelier in Fisjebäckskil. Momenteel is het een museum.
Er zijn helaas van mijn figuur aan wie ik dit levensbericht wijd geen opnamen bewaard gebleven van een van zijn gedenkwaardige rollen die hij in zijn korte carrière heeft gespeeld en dat is doodzonde. Een van de slachtoffers van de actie Tomaat was Han Bentz van den Berg. Zijn beide ouders zaten in de gezondheidszorg, toen hij op 12 oktober 1912 in Blaricum werd geboren. Zijn vader stierf toen Han vijf jaar oud was en probeerde hij volwassen te worden omringd door drie zeer dominante vrouwen te weten zijn moeder en 2 zussen.
Nadat hij was aangenomen voor de Toneelschool in Amsterdam. verhuisde hij naar Amsterdam en dacht daarmee onder het juk van zijn moeder te zijn uitgekomen. Helaas verhuisde zij ook naar Amsterdam. Han bleef een verlegen persoon, die niet meedeed aan het sociale verkeer, maar desondanks veel respect kreeg van zijn medeleerlingen, die zijn grote talent onderkenden. Hij trouwde met een klaasgenoot Mieke van Oorschot. Zij kregen een zoon, maar haar dominantie, deed hem aan zijn moeder denken en dat deed het huwelijk geen goed.
In 1938 verbond hij zich aan Het Nederlandsch Tooneel ; in 1942 verruilde hij dit gezelschap voor Het Masker, dat onder leiding stond van Ko Arnoldi. Toen hij weigerde lid te worden van de Kultuurkamer, kon hij niet meer spelen en ging hij andere kunstenaars helpen. Na de oorlog begon pas goed zijn carrière, eerst bij het gezelschap Comedia en vanaf 1950 tot 1971 bij de Nederlandse Comedie.
Tijdens de repetities voor Een maand op het l,and van Toergenjevwerd hij verliefd op een medespeelster Lous Hensen, met wie hij ging samenwonen. Pas in 1957 werd de officiële scheiding met Mieke uitgesproken en kon hij met Lous in het huwelijk treden. Met Lous kreeg hij 3 kinderen.
Samen met Guus Oster en Johan de Meester had hij de leiding over de Nederlandse Comedie, dat afkerig bleef van het experimentele of geëngageerde toneel. Hij speelde zelf de ene glansrol na de andere. Ondanks alle successen bleef hij een teruggetrokken leven leiden. Hij ging zelf ook regisseren.
De beste en ingrijpendste rol van zijn carrière speelde hij als George in Wie is bang voor Virginia Woolf. De rol van Martha werd gespeeld door Ank van de Moer. Dat stuk vergde enorm veel van hem en na het stuk twee jaar avond aan avond te hebben gespeeld kreeg hij eind 1966 een inzinking en bleef de komende jaren lijden aan constante vermoeidheidsverschijnselen.
Door de Actie Tomaat kwam er een einde aan de Nederlandse Comedie en verdwenen de meeste aan dit gezelschap gedesillusioneerd voorgoed van het toneel. Noodgedwongen verlegde Han zijn werkterrein naar het medium televisie en speelde o.a. in "Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan ( 1975) en "Hollands Glorie ( 1977) . Daarnaast speelde hij in een tweetal films. Tijdens een vacantie in Drachten overleed hij aan bloedvergiftiging.
De Vlaamse dichter Alfred Hegenscheidt heb ik gekozen als dichter van daggedicht voor dinsdag 2 juli 2014.Zijn vader was een ingenieur afkomstig uit Westfalen en zijn moeder kwam uit Saarland. Beiden waren zeer gelovige protestanten en Alfred werd zeer streng in de leer opgevoed. In Brussel waar het gezin woond volgde Alfred de opleiding voor onderwijzer en gaf vanaf 1885 les op een school. Maar de studie bleef hem trekken en ging aan de universiteit natuurwetenschappen studeren. Hij keerde zich af van het protestantse geloof en begon gedichten te schrijven, die gepubliceerd werden in het tijdschrift Van Nu en Straks. Zijn literaire productie was en bleef klein; zijn enige grote werk was het toneelstuk Starkad dat hij eveneens in Van Nu en Straks publiceerde. Hij schreef het stuk, nu totaal vergeten, in vijfvoetige rijmloze jambe. Ik heb geprobeerd het te lezen maar vanwege de opgekloptheid is er niet door te komen. Het plaatst de vrouw ook in achterlijke toestand. Alfred Hegenscheidt had een labiel karakter en werd af en toe opgenomen om tot rust te komen. Vanwege zijn drukke wetenschappelijke bezigheden had hij na zijn 32ste geen tijd meer voor zijn literaire werk en bovendien denk ik dat hij geen inspiratie had. In 1919 trouwde hij met Madeleine Heyman, doctor in de germaanse talen. Gelukkig had Alfred een andere liefhebberij nl. muziek; hij was een groot liefhebber van Wagner.
BEETHOVEN II
Adagio
Meedoogend glijdt een zachte melodie Rond de aardsche dingen, treurend van verlangen, En schouwt aan met oogen, die Vol tranen van een diep meê-lijden hangen.
En nogmaals keert zij zoo terug; tot drie Maal heeft haar deining mild hun leed omvangen, En zwaar gedragen op hun harmonie, Komt 't weemoedsvolle lied u 't hart omprangen.
Maar schielijk rijst het o; in licht gebaad Ontplooit het statig 't aetherblauw gewaad, Waarin de tranen nu als starren gloren.
En 't al aanbidt, gelooft en wil weer hopen, En komt de moede ziel in u herdoopen, O ideaal, uit leed der aard geboren.
Er zijn stemmen die je uit duizenden herkent; dat is helaas tegenwoordig niet meer zo bij klassieke zangers, maar wel bij kleinkunst zangers/zangeressen. Een geweldig voorbeeld daarvan is de zangeres die op deze you tube opname het lied "Joodse vrouw" zingt. Let eens op haar frasering, haar dictie, haar onderkoelde emotie. Zo'n lied is een pareltje en daar heb ik nog een voorbeeld van nl. Cimétière.
Finland heeft een aantal voortreffelijke schilders gekend en een daarvan was Eero Järnefelt, die dit schilderij vanzichzelf maakte. 8 november 1863 werd hij in Vyborg geboren in een elitegezin. Hij had liefst acht broers en zussen. Na zijn middelbare schoolopleiding ging hij o.a. naar St. Petersburg en Parijs om er opleidingen te volgen aan de Kunstacademies. Hij trouwde met de actrice Saimi Zwaan, het paar kreeg vijf kinderen. Hij was zeer kritisch op zijn werk en stelde er hoge eisen aan. Een geliefde streek was voor hem Karelië. Naast het schilderen hield hij zich ook bezig met grafiek.
Ik denk dat de lezers van Spechtiania onmiddellijk deze man herkent als een van de grootste acteurs die het filmdoek heeft gekend. Met bovenstaande rolprent uit 1951 geregisseerd door Elia Kazan brak Marlon Brando door en kreeg hij zijn eerste Oscarnominatie. Dat hij geen makkelijk mens was ervoer de Franse regisseur Claude Autant Lara, want tijdens de opnamen voor de film Le rouge et le noir verliet hij de filmset omdat hij het niet eens was met de regie.
Brando werd 3 april 1924 in Omaha geboren, zijn moeder was een alcoholiste; desondanks leidde deze Dorothy Parker een toneelgezelschap. Zijn opvliegend karakter zorgde ervoor dat hij het op een enkele school uithield, zelfs niet op de Militaire academie. Hij vertrok naar Ne York, waar hij bij Stella Adler Method Acting studeerde, een vorm van acteren die hij vervolmaakte bij Lee Strasberg.
Hoewel iedereen moest erkennen dat hij een geweldig acteur was, zorgde zijn openlijke kritiek op Hollywood, de filmindustrie en het sterrendom ervoor dat de Oscar telkens aan zijn neus voorbijging. Een belangrijke rol speelde hij in 1954 als een lager wal geraakte bokser in On the Waterfront. Opvallend was de grote diversiteit in rollen die hij speelde bv. die van Napoleon in Désirée; met Frank Sinatra in de musical Guys and Dolls; Sayonara en in 1958 met Dean Martin en Montgomery Clift in The Young Ones.,
Brando nam dikwijls deel aan politieke acties die vaak gericht waren tegen het minderheidsbeleis van de regering. Hij steunde Martin Luther King en naam deel aan de beroemde Civil Right March on Washinton, D.C.; weigerde in 1972 een Oscar omdat hij het niet eens was hoe de filmwereld de Indianen toonde in films. Brando leidde een ongezond leven, was heel zwaarlijvig, hart hartfalen en diabetes. Niet lang voor zijn overlijden op 1 juli 2004 was leverkanker bij hem geconstateerd. Brando was gek op vrouwen; naast de drie vrouwen met wie hij officieel getrouwd was en bij hij acht kinderen verwekt, had hij officieus nog vier kinderen bij onbekende vrouwen, maar dat schijnen er veel meer te zijn.
De doopscene uit The Godfather. Zijn film carrière verliep moeizaam; door zijn onmogelijke gedrag kreeg hij geen rolle meer aangeboden of weigerde ze zelf. Pas in 1972 kwam daar verandering in toen regisseur Francis Ford Coppola hem de rol van Don Vito Corleone, het hoofd van een mafiafamilie, gaf in The Godfather. Algemeen wordt deze film als een van de beste Amerikaanse films beschouwd die ooit gemaakt is.
Daarna speelde hij de rol van een Amerikaanse weduwnaar die een seksuele relatie begint met een jonge Franse vrouw in Last Tango in Paris. Hoewel de film door het thema omstreden was, werd ze een groot succes.
In 1979 hij woog inmiddels 150 kilo, speelde hij de rol van kolonel Walter Kurz in Apocalyps Now. De jaren daarna verviel hij weer in zijn onmogelijk gedrag en trok hij zich terug op het eiland Tetiaroa, dat hij gekocht had. De laatste redelijk rol die hij in 1989 speelde was in de anti-arpartheidsfilm A Dry White Season, waarvoor hij zijn laatste oscarnominatie kreeg.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Ivar_Arosenius.JPG)
.jpg)
.jpg)
