Ik denk dat de lezers van Spechtiania onmiddellijk deze man herkent als een van de grootste acteurs die het filmdoek heeft gekend. Met bovenstaande rolprent uit 1951 geregisseerd door Elia Kazan brak Marlon Brando door en kreeg hij zijn eerste Oscarnominatie.
Dat hij geen makkelijk mens was ervoer de Franse regisseur Claude Autant Lara, want tijdens de opnamen voor de film Le rouge et le noir verliet hij de filmset omdat hij het niet eens was met de regie.
Brando werd 3 april 1924 in Omaha geboren, zijn moeder was een alcoholiste; desondanks leidde deze Dorothy Parker een toneelgezelschap. Zijn opvliegend karakter zorgde ervoor dat hij het op een enkele school uithield, zelfs niet op de Militaire academie. Hij vertrok naar Ne York, waar hij bij Stella Adler Method Acting studeerde, een vorm van acteren die hij vervolmaakte bij Lee Strasberg.
Hoewel iedereen moest erkennen dat hij een geweldig acteur was, zorgde zijn openlijke kritiek op Hollywood, de filmindustrie en het sterrendom ervoor dat de Oscar telkens aan zijn neus voorbijging.
Een belangrijke rol speelde hij in 1954 als een lager wal geraakte bokser in On the Waterfront.
Opvallend was de grote diversiteit in rollen die hij speelde bv. die van Napoleon in Désirée; met Frank Sinatra in de musical Guys and Dolls; Sayonara en in 1958 met Dean Martin en Montgomery Clift in The Young Ones.,
Brando nam dikwijls deel aan politieke acties die vaak gericht waren tegen het minderheidsbeleis van de regering. Hij steunde Martin Luther King en naam deel aan de beroemde Civil Right March on Washinton, D.C.; weigerde in 1972 een Oscar omdat hij het niet eens was hoe de filmwereld de Indianen toonde in films.
Brando leidde een ongezond leven, was heel zwaarlijvig, hart hartfalen en diabetes. Niet lang voor zijn overlijden op 1 juli 2004 was leverkanker bij hem geconstateerd.
Brando was gek op vrouwen; naast de drie vrouwen met wie hij officieel getrouwd was en bij hij acht kinderen verwekt, had hij officieus nog vier kinderen bij onbekende vrouwen, maar dat schijnen er veel meer te zijn.
Zijn film carrière verliep moeizaam; door zijn onmogelijke gedrag kreeg hij geen rolle meer aangeboden of weigerde ze zelf. Pas in 1972 kwam daar verandering in toen regisseur Francis Ford Coppola hem de rol van Don Vito Corleone, het hoofd van een mafiafamilie, gaf in The Godfather. Algemeen wordt deze film als een van de beste Amerikaanse films beschouwd die ooit gemaakt is.
Daarna speelde hij de rol van een Amerikaanse weduwnaar die een seksuele relatie begint met een jonge Franse vrouw in Last Tango in Paris. Hoewel de film door het thema omstreden was, werd ze een groot succes.
In 1979 hij woog inmiddels 150 kilo, speelde hij de rol van kolonel Walter Kurz in Apocalyps Now. De jaren daarna verviel hij weer in zijn onmogelijk gedrag en trok hij zich terug op het eiland Tetiaroa, dat hij gekocht had. De laatste redelijk rol die hij in 1989 speelde was in de anti-arpartheidsfilm A Dry White Season, waarvoor hij zijn laatste oscarnominatie kreeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten