MIJN ZOON EN IK
Samen lopen we
in het licht
van de ondergaande zonb
mijn kleine zoon en ik
hij legt zijn hand
in mijn hand en vraagt:
" maakt God de zon
morgen wakker
en schijnt hij dan weer
voor iedereen?
Voor iedereen
zeg ik en ik weet
dat het eens zo
geweest moet zijn
voor Auschwitz
"dag zon "zingt hij:
"dag God, tot morgen
dan wacht hij
vol vertrouwen
op de nieuwe dag.
Bovenstaan gedicht is geschreven door Ida Vos. Haar eigenlijke naam was Guduma en ze werd op 13 december 1931 geboren in Groningen. Ze verhuisde in 1936 met haar ouders en zusje naar Rotterdam. In mei 1940 maakte ze het beruchte bombardement van dichtbij mee. Vanwege de onveiligheid verhuisde het gezin naar Rijswijk. In 1943 moest ze onderduiken; helaas werd ze toen met haar zus gescheiden van haar ouders. Het hele gezin overleefde de oorlog en ging weer in Rijswijk wonen.
Ida ging naar de Klos en behaalde het diploma kleuterleidster. In 1956 trouwde ze en stopte met haar werk voor de klas. Uit het huwelijk werden drie kinderen geboren. In 1976 zorgden de ervaringen tijdens het onderduiken ervoor dat ze psychisch verpleegd moest worden. In die jaren begon ze met het schrijven van gedichten en verhalen. Dit literaire werk beschrijft altijd vanuit het standpunt van een joods meisje hoe de joden steeds meer beknot worden in hun vrijheid en ze vertelt over het dagelijkse leven van de onderduikers, hun angst en hun verdriet, maar toch ook de leuke dingen die zich voordeden. Ze debuteerde pas in 1981, dus 50 jaar oud.
Ida Vos overleed op 74 jarige leeftijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten