Zomergasten 2

Gisteravond was de tweede aflevering van Zomergasten jaargang 2015 en gast was deze keer de romanschrijver Peter Buwalda. Gastheer was ook deze avond Wilfried de Jong. Helaas wordt ook dit soort uitzendingen beoordeeld op grond van kijkcijfers; alsof deze cijfers iets zeggen over de kwaliteit van de uitzending. Dat er zo weinig mensen kijken naar dit programma zegt natuurlijk meer over het Nederlandse volk dan over het programma.

Buwalda is de auteur van slechts eén roman Bonita Avenue, tot nog toe. In de loop van de uitzending vertelde hij dat hij momenteel schrijft aan zijn tweede roman, die zich afspeelt in de oliewinningswereld, zich afspelend op het schiereiland Sachalin.

Buwalda begon deze avond met een fragment van een optreden in 1956 van een 21 jarige Elvis Presly. Volgens hem zorgde dit optreden voor de generatiekloof. De ouders van de jeugd uit die tijd vonden het walgelijk, net zoals Frank Sinatra. Voor hen was het apenmuziek, maar het zorgde voor een totale omkering in de jeugdcultuur; het zich afzetten tegen het gezag etc. Tegelijk bracht Buwalda naar voren dat deze Elvis absoluut niet opgewassen was tegen zijn status van popidool en dat de man triest, als een vehikel van zichzelf stierf. Wat dat betreft is hij een voorbeeld voor alle artiesten.
Grote bewondering bleek Buwalda te hebben voor de Amerikaanse schrijver Robert Caro die zijn hele leven al bezig is met het levensverhaal van Lyndon. B.Johnson. Inmiddels is de goede man al 80 jaar en hij moet nog het deel over de Vietnamese oorlog beschrijven. Deze manier

van schrijven sprak Buwalda erg aan. Een opvallend fragment waarnaar ik tenenkrommend keek was Barack Obama tijdens de herdenkingsdienst in Charleston, waarbij de Amerikaanse president na een korte toespraak het beroemde lied Amazing Grace aanhief. Dat moest als spontaan beschouwd worden, maar was dat natuurlijk niet. Het was helemaal voorgekookt en had dus niets te maken met charisma, maar uitgekiende propaganda. Buwalda had er gelukkig ook zijn twijfels bij, maar vond het erg jammer als dat inderdaad het geval was.

Enige tijd geleden hoorde ik op de radio bij het programma Kunststof een interview van Max Pam met de in Schotland op een geisoleerd eiland levende schrijver Michael Faber; oorspronkelijk een Nederlander, die niet helemaal meer spoort.  Het interview werd opgenomen door Theo van Gogh, die veel met de vrouw van Faber sprak, omdat de schrijver vanwege een hevige migraine het bed moest houden. Als Faber zijn vrouw Eve na zoveel jaren weer ziet, reageert hij direct door te zeggen wat een mooie vrouw was ze toch. Buwalda laat een fragment zien van de verfilming door Jonathan Glazer van het boek Under the Skin.

Ik vond het ook bijzonder dat Buwalda durfde toegeven dat hij pas vijf jaar geleden in aanraking kwam met klassieke muziek en sprak zijn bewondering uit voor de componist Beethoven die ondanks zijn doofheid toch stug bleef doorgaan met componeren ondanks dat hij deze werken nooit kon horen. Deze doofheid zorgde er ook voor dat hij een onaangepast mens werd, die zich niet verzorgde en iedereen wantrouwde. Hij liet een opname zien van een studio opname van het vioolconcert uitgevoerd door Janine Jansen op de haar kenmerkende gedreven wijze. Gelukkig durfde hij ook te zeggen dat hij niet van Bach hield.

Hoewel de kritieken vanzelfsprekend wisselend van aard zijn en ik ook af en toe moeite had met zijn uitspraken vond ik het weer een prima uitzending en zie al weer uit naar de volgende Zomergasten.