Alessandro Marcello

In de jaren '60 was er een barokrevival met als aanjager het ensemble I Musici, in 1952 gesticht door Felix Ayo,

 dat o.a. een lans brak voor de componist aan wie ik dit levensbericht wijd namelijk de Italiaanse edelman Alessandro Marcello die naast het componeren zich ook bezig hield met dichten, filosofie en wiskunde.

Hij werd geboren op 24 augustus 1669 in de stad Venetië en stierf in Padua op 19 juni 1747. Hij was een tijdgenoot van Antonio Vivaldi. Zijn voornaamste werken zijn concerto's voor o.a. oboe d'amore, maar hij schreef ook voor de menselijke stem. Dikwijls gebruikte hij het pseudoniem Eterio Stinfalico, welke naam hij ook gebruikte voor zijn lidmaatschap van de Arcadische Academie.
 
Hij gebruikte diverse blaasinstrumenten voor zijn La Cetra concerten, die overigens tegenwoordig niet meer zo vaak op de concertlessenaars staan.

Dat zijn werken gewaardeerd werden mag blijken uit het feit dat zijn concert in d mineur voor hobo, strijkers en basso-continuo door Johann Sebastian Bach bewerkt werd voor clavecimbel.

Alessandro had twee broers, waarvan Benedetto ook componist was en de ander Girolamo religieuze gedichten schreef.