Joachim Raff

Wat cultuur betreft hebben we altijd het idee dat Zwitserland wat dat betreft een achtergebleven gebied is gebleven; als we aan dit prachtige land denken, zien we in eerste instantie niet een prachtig schilderij voor ons of horen we geen majestueuze symfonie. Maar toch heeft dit land een aantal grote kunstenaars voortgebracht die meer aandacht verdienen.

Een van deze helaas in de vergetelheid geraakte Zwitserse componisten is de op 24 juni 1882 overleden Joachim Raff. Omdat hij geen zin dienst te nemen in het leger om te gaan vechten tegen Napoleon, vluchtte de vader van Joachim naar Zwitserland. Hij vestigde zich in Lachen en werd daar onderwijzer.
Joachim volgde het voorbeeld va n zijn  vader en werd ook schoolmeester; in zijn vrije tijd leerde hij zich zelf pianospelen en schreef composities, waarvan hij er enkele opstuurde naar zijn beroemde tijdgenoot Felix Mendelsohn.

Die zag wel iets in deze werken en stuurde ze naar de uitgeverij Breitkopf & Härtel, die ze in 1844e uitgaf. Ze trokken de aandacht van Robert Schumann die er in zijn Neue Zeitschrift für Musik vol lof over sprak. Raff vond dat een goede aansporing om te stoppen met het voor de klas staan en zich volledig te gaan wijden aan het componeren.

Toen Joachin hoorde dat Lizt zijn land bezocht wandelde Raff van Zurich naar Basel om deze beroemde pianist te zien en te horen spelen. Deze raadde hem aan Zwitserland te verlaten en vroeg hem zijn assistent te worden in Weimar. Raff voelde zich vereerd en ging naar Weimar, waar hij Lizt van 1850 tot 1853 hielp met de orkestratie van diens composities.

Raff bleef zelf ook componeren en in 1851 werd zijn opera König Alfred in Weimar opgevoerd. In 1851  vestigde Raff zich in Wiesbaden om meer tijd te hebben te componeren. In 1878 werd hij benoemd tot directeur van en leraar aan het conservatorium in Frankfurt. Hij wist een aantal voortreffelijke leraren aan te trekken w.o. Clara Schumann. Vooruitstrevend voor zijn tijd was het vormen van een klas met alleen vrouwelijkse studenten.

Zijn muziek werd tijdens zijn leven veel uiutgevoerd o.a. door de dirigent Hans von Bülow; maar na zijn dood raakte het meeste van zijn grote oeuvre vergeten; alleen de cavatina voor viool en piano hield repertoire.

Gelukkig is er de laatste jaren een hernieuwde belangstelling voor zijn hoog-romantische muziek en een van de voorvechters van deze muziek is de Engelse componist Bernardc Herrman, die in 1965 de wereldpremière op de plaat vastlegde van de prachtige 5de symphonie bijgenaamd Leonore. Bij dit artikel treft U een youtube opname aan van dit laatste werk.