Voor deze maandag heb ik een gedicht gekozen van de Vlaamse dichter Karel van de Woestijne die leefde van 1878 tot 1929 en die heel goed de loomheid van een warme dag schetst.
TER LOME ZEE MET SLAPPE ZEILEN
Ter lome zee met slappe zeilen
onder eenzelfde lamme zon,
en steeds het onveranderd - ijle
aan elken nieuwen horizon;
aldóor de dagen áldoor varen
en onverschill'gen avond toe,
en eindeloos het loom verzwaren
der lamme lede, hooploos moe;
en nimmer, nimmer slapen mogen,
maar steeds naar horizonnen spiên
met starre en pijnlijk-sperrende ogen
die zelfs den zwarten nacht niet zien...
KAREL VAN DE WOESTIJNE
UIT VERZAMELDE GEDICHTEN
EDITIE P. MINDERAA
MANTEAU, BRUSSEL, 1953
Geen opmerkingen:
Een reactie posten