Voor deze woensdag 5 augustus 2014 kies ik een gedicht van een Turnhoutse dichter, die de Vlaamse schrijver Stefan Brijs in zijn boek Korels in Gods Grote zandbak even uit de vergetelheid heeft geraakt. Nergens op internet kun je biografische gegevens over deze Nic van Beeck vinden, dus maak ik gebruik van de gegevens die Brijs vertelt. Hij werd geboren in Turnhout op 6 januari 1923. Zijn vader schreef jongensboeken. Nic ging naar de Rijksmiddelbare school en daarna naar het Sint Jozefcollege. Het gezin verhuisde in 1939 naar Vosselaar, waar onze dichter op 17 december 1945 trouwde met de eveneens uit Turnhout afkomstige Josephina Gevers. Het paar vestigde zich eerst weer in Turnhout, maar in 1949 betrok het een woning in Berchem. De enige die aandacht schonk aan het dichtwerk van Nic van Beeck was Hubert van Herrewegen en een schoonbroer van Nic, de schilder Jan Vaerten heeft hem op het doek vastgelegd.
Een blinkend water splijt dit land in twee
en langs de oevers is het plotse zingen
van jongen wind in tenger riet en vre-
dig schuilt de zon in klare waterringen.
Ver weg, de dorpen en het schoon landouw
vóór 't wazig-teere van de boschgordijnen,
en rond de boomen is het nevel-blauw
van trillend licht, en langs de heuvellijnen.
En over 't water is geen één geluid
dan 't zingen van den wind, en geen geruchten
tot zwijmelend een eerste vogelfluit
die schuchter uit de boomen op komt vluchten.
Een blinkend water splijt dit land in twee.
Uit: De Blanke Tuin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten