Het echtpaar v.d.Heijden-Rotenstreich heeft twee jaar geleden hun enig kind, zoon Tonio op 22 jarige leeftijd verloren en dat ze daarvan verdriet hadden is een normale zaak, immers een kind verliezen schijnt iets te zijn, waar je nauwelijks bovenop komt. Tot zover heb ik alle begrip voor deze twee mensen.
Maar beiden richten voortdurend de aandacht op dit verlies en mijns inziens exploiteren ze dit verlies op een ongezonde wijze. Het feit dat A.F.Th. van den Heijden als een bekend schrijver was bood hem dce gelegenheid om over dit verlies een boek te schrijven, dat een larmoyante zelfkwelling werd en daarnaast met de helft ingekort had kunnen worden.
Maar het lijkt erop alsof deze twee mensen dit verlies monopoliseren, alsof dit alleen bij hen is gebeurd. Daarnaast gedragen ze zich als personen die menen dat alle anderen dit verdriet moeten respecteren, maar tegelijk hebben ze geen enkel medeleven met hun medemens.
Onlangs verscheen een nieuwe roman van Adrie - de Helleveeg - waarin hij het ouderlijk huis van Peter Koelewijn en diens moeder op een - zacht uitgedrukt - onvriendelijke manier beschrijft.
Als schrijver meent Adrie dat alles gepermitteerd is en hoewel ik het met zijn standpunt eens ben dat een roman fictie, vind ik tegelijkertijd dat hij respect dient te hebben voor het individu dat hij al of niet herkenbaar in zijn roman ten toneel voert. Om deze een onbenul te noemen tekent deze schrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten