Voor deze dinsdag 1 oktober heb ik een gedicht gekozen van een schrijfster die als dichteres begon en in haar latere leven na haar huwelijk met de journalist Ton Neelissen overstapte naar het schrijven van kinderboeken en daar veel succes mee had. Wel bleef ze gedichten voor kinderen schrijven. Ik heb het over de in 2004 gestorven Harriet Laurey.
KOFFIE ZETTEN BIJVOORBEELD
Zo is men soms alleen in huis: de dingen
verliezen binding met de werkelijkheid.
Wegglijdend in een slaap buiten de tijd
houden zijn op te glanzen en te zingen.
En zij ontkennen hun herinneringen
en raken langzaam hun geheugen kwijt.
En men wordt roerloos als hun roerloosheid.
Een vreemdeling onder de vreemdelingen.
Dan moet men heel gewone dingen doen.
Iets jaren ouds, bijvoorbeeld koffie zetten.
Aandachtig op kleine gebaren letten.
Zorgvuldig bonen in de molen doen.
Een warme, korreldroge geur begint
zich langzaam door de kamer te verspreiden,
de dingen tot hun leven te bevrijden.
De spiegel glimlacht terug. Het water zingt.
.jpg)
HARRIET LAUREY.
UIT: ROEPING
Geen opmerkingen:
Een reactie posten