zaterdag 16 november 2013

levensbericht 14


Wie de naam Herman de Man  noemt en vraagt Ken je een roman van deze schrijver zal zeer waarschijnlijk als antwoord krijgen Het wassende water. Vraag je naar een tweede titel dan blijft men het antwoord schuldig. Bovendien kennen de meeste mensen de eerste genoemde roman niet door het lezen maar door het kijken naar de televisieserie die naar het boek gemaakt is.
We kunnen rustig stellen dat Herman de Man een vergeten schrijver is ook al was hij net zoals Antoon Coolen een rasverteller. 


In 1999 verscheen over deze man een biografie geschreven door Gé Vaartjes. Zelf geeft hij aan dat het niet het werk was dat hem boeide, maar de persoon van de Man zelf. Tijdens het schrijven van de biografie heeft Vaartjes honderden brieven  gelezen, die een boeiend inzicht geven in het persoonlijk leven van deze man. 

Een joods jongetje die al heel vroeg een anarchistische levenshouding ontwikkelde die hem bracht tot dienstweigeren, waarvoor hij ook tot gevangenisstraf werd veroordeeld die hij doorbracht in Fort Spijkerboor. Hij werd  bekeerde zich tot het socialisme, maar nog veel opvallender als jood tot het rooms-katholicisme. Hij dacht namelijk als zoveel geloofsgenoten zich hierdoor te vrijwaren van het "anders "zijn en zij zochten hun heil in het zich assimileren.


Ook zijn vrouw nam haar toevlucht tot het roomskatholicisme en ze moest leiding geven aan een groot gezin en bovendien weten om te gaan met Herman, feitelijk een ongeleid projektiel. Tijdens de oorlogsjaren verbleef hij in Londen en op Curacao, waar hij ging werken bij de radioomroep en dacht goed te do\en om het papiaments als spreektaal te gaan gebruiken.


Intussen had hij het verschrikkelijk nieuws gehoord dat zijn vrouw en vijf van zijn kinderen door Nederlandse politiefunctionasrissen uit hun huis waren gehaald en via Westerbork in Auschwitz terecht waren gekomen en er omgebracht. Twee kinderen wisten de dans te ontspringen. Geen wonder dat Herman de Man bij terugkomst verbitterd was en op zoek was naar wraak. Helaas heeft een vliegtuigongeluk in 1946 al 48 jarige leeftijd een einde aan dit "verloren "leven gemaakt. Misschien kunnen we beter zeggen gelukkig maar.


Geen opmerkingen: