Als daggedicht voor dinsdag 24 juni heb ik een gedicht gekozen van de in de vergetelheid geraakte dichter Jo Landheer. Zij werd op 16 oktober 1900 in Rotterdam geboren, waar ze de Rotterdamse meisjes HBS bezoekt en in 1918 het eindexamen met goed gevolg aflegt. Zij besluit klassieke talen te gaan studeren, maar stopt daarmee omdat ze de opleiding veel te theoretisch vindt. Al op jonge leeftijd weet ze haar gedichten te publiceren in tijdschriften. Haar hele leven heeft ze een teruggetrokken leven geleid en liet slechts een paar mensen in haar leven binnen. Haar financiële situatie is dermate dat ze nooit heeft hoeven werken. De stilte die ze zoekt vindt ze op de Veluwe waar ze sinds 1940 woonachtig is.
DE GEK
Ze hadden hem weer nageschreeuwd,
Met steenen en met vuil gesmeten.
Zijn oogen in het wit gezicht
Waren twee doffe, weggezonken spleten.
Hij liep gedoken als een moede vogel
Langs de haven, waar de visschers stonden.
Daar schuw voorbij. Voor hem lag grauw en wijd
De zee en fluisterde als uit duizend monden.
Hij hief het hoofd en leek te luistren even.
Toen verdween zijn schaamle gestalte in den regen,
Moeizaam schuiflend, gebogen tegen
Den wind.
Maar even later kwam hij terug van 't strand,
Een kleine zee-ster in zijn open hand,
En lachte stil als een gelukkig kind.
JO LANDHEER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten