De zee lag blinkend, wijd en zijd......

De Dagkalender van de Poëzie gaf voor gisteren een gedicht van de Duitse dichter Heinrich Heine, die leefde van 1797 tot 1856; zijn gedichten zijn voor componisten een onuitputtelijke brond geweest voor hun liederen.



DE ZEE LAG BLINKEND, WIJD EN ZIJD,
DE ZON WAS AAN HET NEIGEN;
WIJ TWEEËN ZATEN EENZAAM BIJ 'T
STIL VISSERSHUIS TE ZWIJGEN.

DE NEVEL STEEG, HET WATER ZWOL,
DE MEEUW VLOOG HEEN EN WEDER,
EN UIT JOUW OGEN, LIEFDEVOL,
DROPEN DE TRANEN NEDER.

IK ZAG ZE VALLEN OP JE HAND,
BEN OP MIJN N KNIE GEZONKEN,
EN HEB TOEN VAN JE HANDJE BLANK
DE TRANEN AFGEDRONKEN.

ZIE HOE IK SINDS DIE TIJD VERKWIJN,
MIJN ZIEL STERFT VAN VERLANGEN,-
DE FEEKS, VERGIFTIGD HEEFT ZE MIJ
MET ALHAAR WATERLANDERS.

HEINRICH HEINE
UIT:              HET LIJF VAN DE VROUW IS EEN GEDICHT
VERTALING UIT HET DUITS DOOR MARKO FONDSE EN PETER VERSTEGEN
BERT BAKKER, AMSTERDAM, 1997